Να διαβάζετε MOTOSPORT. Και να αφιερώνετε ένα λεπτάκι στο να σκεφθείτε γιατί έγραψε εκείνο ή το άλλο το MOTOSPORT. Όπως ας πούμε στο σημείωμά μας για την pole position του Σαββάτου, που ήταν ένα απο τα ελάχιστα (ή και το μόνο) που ΔΕΝ ποντάρισε στη νίκη του Κουαρταραρό αλλά άφησε πολλές αμφιβολίες. Γιατί για να κερδίσει ο εντυπωσιακός rookie σε αγώνα, πρέπει να περάσει τους Μαρκέθ και Βινιάλες. Και όσο κι αν η ταχύτητά του σε ένα γύρο με φρέσκα soft λάστιχα είναι κάποιες φορές αξεπέραστη («κάποιες» φορές, όχι πάντα), ο αγώνας θέλει ρυθμό, και εμπειρία, και στρατηγική, και μυαλό, και οργάνωση, που δεν έρχονται απο τη μια μέρα στην άλλη.
Ναι, ο Τύπος θέλει νέα πρόσωπα. Και «σπρώχνει»: Τη μια μέρα ανεβάζει στον ουρανό τον έναν, την άλλη τον άλλον, την τρίτη τους ξεχνάει και τους δύο για να εκστασιαστεί με όποιον κάνει ένα ταχύτερο γύρο στο Q2. Όμως, οι αξίες δεν χάνονται μέσα σε ένα-δυό μήνες, αν βέβαια δεν τους συμβεί κάτι που θα «αλλάξει» τη ζωή τους, και θα απειλήσει να τερματίσει την καρριέρα τους, όπως συμβαίνει σήμερα με τον Λορένθο. Αυτό που γίνεται, είναι ότι αυξάνεται ή μειώνεται ο συναγωνισμός, ανάλογα με τις εποχές: ‘”Εφυγε” (πρόσκαιρα;) ο Λορένθο, εμφανίστηκε ο Κουαρταραρό. Εμεινε πίσω (γενικά, γιατί είναι έβδομος στο Πρωτάθλημα) ο Ρόσσι, ανέβηκε ο Βινιάλες. Εμφανίζεται ασταθής ο Κράτσλοου, ξεπετιέται (με την Honda) ο Ζαρκό. Και πράγματι, η κορυφή απέκτησε φέτος πολλούς διεκδικητές, ενώ τα δύο προηγούμενα χρόνια υπήρχαν ουσιαστικά μονο δύο αναβάτες (και δύο εργοστάσια) να μοιράζονται νίκες και να κυνηγούν τους τίτλους. Και αυτό (δηλαδή οι πολλοί διεκδικητές) είναι που κάνει τον Μαρκέθ απόλυτο κυρίαρχο του 2019, μια και ακόμα και όταν δεν κερδίζει, καταφέρνει να δημιουργεί νέα ρεκόρ, όπως και πάλι συνέβη στη Σεπάνγκ, και μάλιστα εις διπλούν.
Ομως, ας ακολουθήσουμε μια διαφορετική τακτική γι’ αυτόν τον αγώνα, και αντί της γενικής περιγραφής, θα «τον δούμε» μέσα απο την απόδοση των αναβατών, φυσικά με την σειρά που τερμάτισαν, ξεκινώντας απο τον θαυμάσιο Μάβερικ Βινιάλες (για τον οποίο, αν θυμάστε όσοι μας ακολουθείτε, είχαμε γράψει ότι θα είναι ο κύριος αντίπαλος του Μαρκέθ για τον τίτλο το 2020, ΑΝ η Μ1 τον βοηθήσει).
1ος ΜΑΒΕΡΙΚ ΒΙΝΙΑΛΕΣ. Ο Βινιάλες είχε περάσει μία εβδομάδα έχοντας στο μυαλό του την ήττα απο τον Μαρκέθ στην Αυστραλία, αλλά στους αγώνες αυτά συμβαίνουν και μπορεί να ξανασυμβούν. Ο μοναδικός τρόπος λοιπόν να κερδίσεις, είναι να…είσαι ο πιο γρήγορος από όλους, και να ξεπεράσεις επίσης γρήγορα όλα τα «εμπόδια» που μπορεί να σου ανακόψουν την πορεία (και τον ρυθμό σου) προς την κορυφή.
Ο Βινιάλες την τελευταία διετία, και παρά τα «προβλήματα» της Μ1 (πραγματικά αλλά και υποθετικά), έχει δείξει ότι στη διάρκεια των αγώνων, και ιδιαίτερα απο τη μέση και μέχρι το τέλος, μπορεί να κρατάει ίδιο και ταχύτερο ρυθμό με αυτόν των πρώτων, αλλά έχει χάσει αρκετά βάθρα απο την αδυναμία του να φύγει (ή να μείνει) μπροστά στους πρώτους γύρους. Στη Μαλαισία όμως, και σίγουρα πεισμωμένος απο το πάθημα της Αυστραλίας (αν και δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι εκεί ηταν ο ταχύτερος, αφού ο Μαρκέθ έκανε εμφανώς «παιχνίδι στρατηγικής» αφήνοντάς τον μπροστά), φρόντισε και πέρασε με τη μία το «φράγμα Μίλλερ», αφήνοντας τον γενναίο αλλά οδηγικά «ατσούμπαλο» Αυστραλό να ταλαιπωρεί τους άλλους. Ετσι, όσο οι Μαρκέθ και Ντοβιτσιόζο (που είχαν κάνει και οι δύο εκκίνηση-σεμινάριο απο τις πίσω σειρές) καθυστερούσαν πίσω του επί δύο ολόκληρους γύρους, ο Βινιάλες έφτιαξε διαφορά σχεδόν ενός δευτερολέπτου στον δεύτερο γύρο και 1’’.345 στον τρίτο.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν απειλήθηκε ΠΟΤΕ, παρά το ότι ο Μαρκέθ προσπάθησε να κρατήσει την διαφορά μέχρι τον 10ο γύρο σταθερή στο 1’’.6 περίπου. Μετά τη μέση του αγωνα, ο Βινιάλες απλά άνοιξε, και ξέφυγε στα 2’’, στα 2’’.5 και πάνω απο 3’’στον τερματισμό, όπου πανηγύρισε εξαλλα. Και με το δίκιο του: Πέρα από την «ρεβάνς» που πήρε για την ήττα της Αυστραλίας, έδειξε με την δεύτερη φετινή νίκη του ποιός είναι το Νο1 στην Yamaha, γιατί αποκλείεται να μην έχει «ενοχληθεί» απο την προσοχή που δίνουν όλοι στον Κουαρταραρό, τον οποίο έχουν ήδη «χρίσει» πρωταθλητή για το 2020, λες και η εργοστασιακή ομάδα δεν έχει άλλους αναβάτες! «Πάρτε λοιπόν, και δείτε ποιός σας φέρνει τις νίκες», σκεφτόταν ο 24άχρονος Ισπανός, και ποιός μπορεί να τον αδικήσει; Ήταν ένας προσωπικός του θρίαμβος επί των πάντων, και όχι μόνο επί του Μαρκέθ. Και αν έχει «ξορκίσει» οριστικά τον δαίμονα των κακών πρώτων γύρων, τότε η νίκη αυτή δεν θα είναι η τελευταία (υπάρχει ακομα ένας λόγος: Είναι ο μοναδικός αναβάτης που οδηγεί ΑΚΡΙΒΩΣ όπως ο Μαρκέθ, εκπροσωπώντας την σύγχρονη σχολή του MotoGP, με τις διαφορές που επβάλλουν βέβαια τα χαρακτηριστικά των μοτοσυκλετών των δύο Ισπανών).
2ος ΜΑΡΚ ΜΑΡΚΕΘ. Από 11ος – 2ος μετά την εκκίνηση, και αυτό χωρίς ούτε να «σπρώξει», ούτε να κινδυνέψει, αλλά με σωστή επιλογή γραμμών και θέσεων στην πυκνή «κυκλοφορία» των πρώτων στροφών. Υπέκυψε στιγμιαία στην ωμή δύναμη των Ducati, αλλά σύντομα βρέθηκε τρίτος και… κόλλησε! Ο Μίλλερ έπιανε όλο το πλάτος της πίστας και ο Μαρκέθ ευτυχισμένος απο την κατάκτηση του τίτλου της Moto2 που είχε πανηγυρίσει λίγα λεπτά νωρίτερα με τον αδελφό του Αλεξ, δεν ρισκάρισε να περάσει αμεσως παρ΄ότι ήξερε ότι τα πρώτα λεπτά ήταν κρίσιμα λόγω του γρήγορου ρυθμού με τον οποίο έφευγε ο Βινιάλες. Ή μήπως δεν το ήξερε, και πίστευε ότι θα μπορέσει να τον πιάσει; Οπως και να έχει, όταν στον τρίτο γύρο πέρασε δεύτερος, ο Βινιάλες ήταν μια μαύρη φιγούρα αρκετά μπροστά του, που σιγά σιγά θα γινόταν άπιαστη κουκίδα. Και όταν κατάλαβε ότι δεν γινόταν να τον φτάσει, έμεινε «εύκολα» δεύτερος για να γράψει δύο ακόμα ρεκόρ: Εγινε ο πρώτος αναβάτης της Ιστορίας που κατακτά 17 βάθρα την ίδια χρονιά, και σημείωσε ρεκόρ βαθμών συγκεντρώνοντας 395 βαθμούς έναντι 383 του Λορένθο (από το 2010). Στην πορεία για αυτά τα νούμερα, κρατάει και ένα προσωπικό ρεκόρ: Δεν τερμάτισε ποτέ σε άλλη θέση εκτός της πρώτης και της δεύτερης όλο το χρόνο! Το να είναι η δεύτερη θέση το «χειρότερό σου» αποτέλεσμα στο ΜοtoGP, στις πίστες που δεν σου πάνε, και που τα προβλήματα περιλαμβάνουν ακόμα και άσχημες πτώσεις στις δοκιμές, λέει τα πάντα για το ποιός είναι ο κυρίαρχος του MotoGP της εποχής μας, ένας κυρίαρχος που δεν (πρέπει να) έχει ανάγκη την βοήθεια κανενός για να γράφει χρόνους στις δοκιμές (γιατί οι νίκες και οι θέσεις κερδίζονται στον αγώνα). Τέλος, πιστεύουμε, ή υποθέτουμε, ότι αν μπροστά δεν ήταν ο Βινιάλες αλλά ο Κουαρταραρό, πιθανόν ο Μαρκέθ να μην συμβιβαζόταν με την δεύτερη θέση και να βλέπαμε φάσεις τύπου «όλα ή τίποτα»! (Αλλά πάλι, αυτή δεν είναι παρά μια υπόθεση!).
Με τον συμπατριώτη του Μάβερικ να πηγαίνει για νίκη, ο Μαρκ Μαρκέθ που δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του για τον τίτλο του αδελφού του, δεν φάνηκε τόσο αποφασισμένος όσο άλλες φορές (και σίγουρα ένας λόγος για τον οποίο δεν πήρε κανένα ρίσκο -εκτός του «υποχρεωτικού» της εκκίνησης- ήταν το να μην χαλάσει την χαρά της οικογένειας των 10 τίτλων με μια πτώση). Αλλά μετά τον τερματισμό, για μια ακόμη φορά έδειξε με τις δηλώσεις του το πόσο συγκροτημένος και «σωστός» είναι στη σκέψη και στο λόγο του: Μίλησε για το δυστύχημα του Idemitsu Asia Talent Cup που στέρησε τη ζωή στον εικοσάχρονο Ινδονήσιο Afridza Munandar, και «ανέβασε» τον αδελφό του λέγοντας ότι δεν είναι απλά «ο αδελφός του πρωταθλητή» αλλά είναι ο Αλεξ Μαρκέθ, ΔΥΟ φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής! Επαγγελματίας και σωστός, ο Μαρκ Μαρκέθ με αυτές τις εξαιρετικές και μυαλωμένες δηλώσεις άφησε πίσω την λάθος εικόνα του Σαββάτου, στο δρόμο για την Βαλένθια και την προσπάθεια για τον τίτλο Ομάδων (όπου η Ducati προηγείται με δύο βαθμούς).
3ος ΑΝΤΡΕΑ ΝΤΟΒΙΤΣΙΟΖΟ. Μετά από μια ακόμα ΤΕΛΕΙΑ εκκίνηση που τον ανέβασε αμέσως στις πρώτες θέσεις, και ο Ντοβιτσιόζο ξόδεψε αρκετό χρόνο πίσω απο τον Μίλλερ, αργώντας να τον περάσει γιατί ο Αυστραλός έδινε μάχη να κρατήσει τη θέση. Και εδώ υπάρχει θέμα γοήτρου, γιατί ο Ντόβι δεν μπορεί να «επιτρέπει» σε δορυφορικό αναβάτη να τερματίζει πρώτο Ducati, ενώ πρέπει να υπερασπίσει την διαφορά για τον τίτλο Ομάδων, που είναι και το μόνο που μπορεί να περισώσει η Μπολώνια για το 2019 (μαζί με την δεύτερη θέση στους τίτλους Οδηγών και Κατασκευαστών φυσικά).
Μόλις (μετά τον τέταρτο γύρο) πέρασε τον Μίλλερ, οι δύο πρώτοι είχαν πια ξεφύγει αλλά σύντομα στον τροχό του βρέθηκε ο Ρόσσι (ξανά, γιατί προσπάθησε να τον περάσει και στην αρχή όταν και οι δύο ήταν πίσω απο τον Αυστραλό), ξεκινώντας μια μάχη για την τρίτη θέση που κράτησε όλο τον αγώνα. Ο Ντοβιτσιόζο όμως οδήγησε εξαιρετικά, αξιοποιώντας την τελική ταχύτητα της Ducati σε συνδυασμό με την δική του ικανότητα για αργοπορημένο φρενάρισμα, και πήρε ένα πανάξιο βάθρο, αν και περίπου 3’’ πίσω απο τον δεύτερο Μαρκέθ (και σχεδόν 6’’ πίσω απο τον άπιαστο νικητή).
4ος ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ ΡΟΣΣΙ. Η προσπάθεια του Βαλεντίνο Ρόσσι σε αυτόν τον αγώνα, ανταμοίφθηκε με ένα ρεκόρ πίστας! Εγραψε 1’.59’’.661 και μάλιστα στον 3ο γύρο (όταν στην αρχή προσπαθούσε να περάσει τον Ντοβιτσιόζο). Όμως, όταν σταδιακά ο Μαρκέθ και κατόπιν ο Ντόβι πέρασαν τον Μίλλερ, ο Ρόσσι έμεινε πίσω του ξοδεύοντας λάστιχο και πολύτιμο χρόνο για έξη ολόκληρους γύρους, κάνοντας και μερικά λάθη (άνοιγε τις στροφές) προσπαθώντας να περάσει. Οταν τα κατάφερε, ο Ντόβι είχε ξεφύγει σχεδόν 1’’, και χρειάστηκε μερικούς γύρους ακόμα για να τον πλησιάσει και να αρχίσει μία νέα μάχη: Η Υamaha ήταν πιο γρήγορη στις στροφές, αλλά κάθε φορά που περνούσε, έχανε αμέσως τη θέση της στην ευθεία. Μια τέτοια κατάσταση εύκολα διαλύει την ψυχολογία των οδηγών, αλλά ο Ρόσσι το πάλεψε μέχρι τέλους, επιχειρώντας μια τελευταία επίθεση και τερματίζοντας τέταρτος, με νέο ρεκόρ αγώνα (έχει να κάνει ρεκόρ απο το 2016), αλλά και την απογοήτευση της απώλειας ενός βάθρου που «θα σφράγιζε» την αγωνιστική ανάκαμψη που είδαμε.
Αλλά παρά την πολύ καλή του απόδοση, ας μην ξεχνάμε ότι η τελική ταχύτητα δεν είναι το παν: Ο Ντόβι είχε τελική 331,2 χ.α.ω. και ο Ρόσσι 323,9, ενώ ο Βινιάλες κέρδισε «μόνος του» με τελική 320,4 χ.α.ω.. Πολλά πράγματα παίζουν ρόλο εδώ, και το να έχεις «δική σου» την πίστα με καθαρή επιλογή γραμμών είναι το σπουδιαότερο. Γι’ αυτό και ο Ρόσσι μπόρεσε να φτάσει με ευκολία τον Ντοβιτσιόζο, αλλά όχι και να τον περάσει.
Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για «επιστροφή» του Ρόσσι; Με δεδομένο ότι τα Yamaha έδειξαν ότι η πίστα αυτή «είναι δική τους», θα πρέπει να περιμένουμε το 2020 και τις δοκιμές με τη νέα μοτοσυκλέτα για να εκφέρουμε γνώμη. Γιατί μπορεί η απόδοσή του να ήταν «αναγεννητική», αλλά η 7η θέση στη βαθμολογία είναι αυτή που δείχνει την πραγματική του θέση, για φέτος τουλάχιστον. (Και κάτι τελευταίο: Όποιος κάνει ρεκόρ πίστας με δύσκολες συνθήκες ζέστης και υγρασίας, δεν μπορεί να κριθεί βάσει ηλικίας, γιατί πολύ απλά είναι κορυφαίος αναβάτης).
5ος ΑΛΕΞ ΡΙΝΣ. Ιδιαίτερα στενοχωρημένος μετά τον αγώνα επειδή δεν κατάφερε να καλύψει τα λίγα δέκατα που τον χώριζαν απο Ντοβιτσιόζο και Ρόσσι, ο Ρινς ήταν ένας ακόμα αναβάτης που έχασε χρόνο πίσω απο τον Μίλλερ, και λίγο έλειψε να χάσει και τον αγώνα: Όταν σταδιακά πέρασαν τον Αυστραλό οι Ντοβιτσιόζο και Ρόσσι, ο Ρινς που ήταν πίσω τους απο την αρχή δεν κατάφερε να ακολουθήσει, καθώς ο Μίλλερ όπως είπαμε ανοιγόταν και κλεινόταν σαν να ήταν μόνος του σε προπόνηση! Σε μια τέτοια φάση στον έβδομο γύρο, που η Ducati ειχε χάσει το apex της στροφης 15 και είχε ανοιχτεί, ο Ρινς προσπάθησε να περάσει αλλά ο Μίλλερ ξανακλείστηκε και τον χτύπησε, με αποτέλεσμα να φύγει το (μεγάλο!) δεξί φτερό απο το φαίρινγκ της Suzuki. Ετσι, για όλο τον αγώνα ο Ρινς είχε ανομοιογενή αεροδυναμική συμπεριφορά στη μοτοσυκλέτα του σε μια πίστα που χρειάζονται τα φτερά, και ΙΣΩΣ χωρίς αυτό το πρόβλημα να είχε φτάσει στο βάθρο (γιατί το Suzuki είναι αρκετά γρήγορο, στρίβει μοναδικά, και μπορεί να κρατάει κλειστές γραμμές).
6ος ΦΡΑΝΚΟ ΜΟΡΜΠΙΝΤΕΛΛΙ. «Φορτωμένος» με την «υποχρέωση» της Petronas να φέρει κορυφαίο αποτέλεσμα μέσα στην έδρα της και σίγουρα κάπως «κουρασμένος» απο την αγιοποίηση του Κουαρταραρό που τον έχει υποβιβάσει σε άτυπο Νο 2 της ομάδας, ο συμπαθής και χαμηλών τόνων Φράνκο «μίλησε» στον αγώνα, φέρνοντας το καλύτερο αποτέλεσμα της ομάδας του. Και ίσως αυτό που τον έκανε ακόμα πιο χαρούμενο αλλά και «άξιο», είναι ότι αντιστάθηκε στην επίθεση του Κουαρταραρό μέχρι τέλους. Μπράβο στον Μορμπιντέλλι, που μπορεί να μην έχει κάνει «άλμα» απόδοσης με την Υamaha, αλλά η εξέλιξή του είναι σταθερή και «σίγουρη».
7ος ΦΑΜΠΙΟ ΚΟΥΑΡΤΑΡΑΡΟ. Οταν με το που μπαίνεις σε μια πίστα κάνεις ρεκόρ όλων των εποχών (!), δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι είσαι ένας δαιμονικά γρήγορος και ικανός οδηγός. Απο εκεί και μετά, πρέπει να κρατήσεις το μυαλό σου στη θέση του, και να εκμεταλλευτείς αυτή την ταχύτητα χωρίς να επηρεάζεσαι ΑΠΟ ΤΙΠΟΤΑ. Και αν είσαι μόνο 20 χρονών, οι γύρω σου, και ιδίως η ομάδα σου, πρέπει να έχουν υψηλό επίπεδο και ειδικές (όσο και «αυτονόητες») γνώσεις και μεθόδους, για να σε φροντίζουν όπως ακριβώς πρέπει και αρμόζει και στο ταλέντο και στην ηλικία σου. Οταν όμως η Petronas «έταξε» στους αναβάτες της πριμ ΕΝΟΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥ ΔΟΛΛΑΡΙΩΝ (Η.Π.Α.) για τη νίκη μέσα στη Σεπάνγκ, δεν θέλει πολύ το μυαλό για να πετάξει και να σκέφτεται το πως θα ξοδέψει τα χρήματα και όχι το πως θα τα κερδίσει (σχήμα λόγου, αλλά κατά βάση κάπως έτσι έχουν τα πράγματα).
Ετσι, ο Κουαρταραρό απο την πρώτη θέση της εκκίνησης βρέθηκε όγδοος στο τέλος του πρώτου γύρου, και εκεί ουσιαστικά «τελείωσε» ο αγώνας του, καθώς θα έμενε εκεί μέχρι τέλους, ακολουθώντας τον Μορμπιντέλλι, και κερδίζοντας μόνο τη θέση που παραχώρησε ο Μίλλερ, τερματίζοντας έβδομος. Αργότερα στα πιτς μάσαγε την πετσέτα του, αλλά ο αγώνας είχε τελειώσει, η ευκαιρία της νίκης, της δόξας και του φημολογούμενου πριμ, είχε χαθεί. Ο λόγος της «κακής» του απόδοσης (σε σχέση πάντα με τις προσδοκίες του θριάμβου), ήταν η αδυναμία φρεναρίσματος απο την αρχή, που την απέδωσε σε λάθος πίεση στο εμπρός ελαστικό. Και αυτό σημαίνει, ότι κάποιοι απο την ομάδα της Petronas Yamaha έβαλαν περισσότερο αέρα στον εμπρός τροχό (ή δεν τον έλεγξαν/μέτρησαν σωστά). ΟΚ, εσωτερικό τους θέμα, μπορεί να είναι έτσι, και την επόμενη φορά να προσέχουν τα πιεσόμετρα. Αλλά κατά γενική ομολογία των οδηγών (και των τριών κατηγοριών) η πίστα γλυστρούσε περισσότερο απο κάθε άλλη φορά, και είναι πολύ πιθανόν ένας αναβάτης με περιορισμένη εμπειρία στο MotoGP και στην πρώτη του φορά με τέτοια ιπποδύναμη σ’ αυτή την ιδιαίτερη πίστα, να αποδώσει το πρόβλημα στα λάστιχα ή στις πιέσεις. Γεγονός παραμένει ότι η νίκη δεν είναι κάτι «εύκολο» παρά τις προσδοκίες, και όπως ο υπερ-ταλαντούχος Φαμπιό αποδεικνύει συνεχώς φέτος, δεν αρκεί το να είσαι ο ταχύτερος των δοκιμών για να κερδίσεις στον αγώνα.
8ος ΤΖΑΚ ΜΙΛΛΕΡ. Σε όλα τα μηχανοκίνητα σπορ, υπάρχουν οι αναβάτες που κανείς δεν θέλει να συναντά μπροστά του, γιατί είναι απρόβλεπτοι, δυνατοί, πεισματάρηδες, και τολμηροί, κάνοντας έτσι το προσπέρασμα δύσκολη και «επικίνδυνη» υπόθεση. Φέτος στο MotoGP ο Μίλλερ έχει αναλάβει αυτό το ρόλο (που είχε και ο Πετρούτσι όσο ακόμα πήγαινε γρήγορα), και έχοντας στα χέρια του την εργοστασιακή Ducati του 2019, χρησιμοποιεί το γκάζι και την ταχύτητά της για να κρατάει με πείσμα τη θέση του, καθυστερώντας τους ταχύτερους οδηγούς που έχουν την ατυχία να βρεθούν πίσω του στους κρίσιμους πρώτους γύρους (εκτός των σπάνιων περιπτώσεων που ο Μίλλερ μένει γρήγορος μέχρι τέλους).
Συμπαθής, πλακατζής, σαφώς ταχύς, τολμηρός και ευθύς στις απόψεις του, ο Τζακ Μίλλερ επιτέθηκε στην αρχη «τελειώνοντας» το λάστιχό του, και χάνοντας συνεχώς θέσεις, όχι όμως χωρίς να δώσει μάχες με το γκάζι της GP19, παρ΄ότι ήταν βέβαιο ότι θα τις χάσει. Φυσικά καλά κάνει να υπερασπίζεται τις θέσεις του (αγώνας είναι αυτός) αλλά επειδή η τεχνική απουσιάζει εντελώς απο την οδήγησή του, είναι όπως είπαμε «φράγμα αξεπέραστο» για τους πίσω, ακόμα και αν είναι πιο γρήγοροι. Για το 2020 θα παραμείνει στην Pramac με εργοστασιακή μοτοσυκλέτα, αλλά η Ducati δεν θα κάνει το λάθος να του δώσει εργοστασιακό status το 2021, εκτός αν υπάρχουν συγκεκριμένοι εμπορικοί λόγοι (η Αυστραλία λατρεύει τους ήρωές της!). Πάντως, παίρνει το δεύτερο βραβείο της χειρότερης δήλωσης μετά τον αγώνα, λέγοντας ότι …”δεν κατάλαβε γιατί όλοι προπσαθολυσαν να τον περάσουν απο παντού”!!! (Ίσως γιατί αργοπορούσε, τους έκλεινε τον δρόμο και δεν τους άφηνε να περάσουν;;;)
9ος ΝΤΑΝΙΛΟ ΠΕΤΡΟΥΤΣΙ. Αυτό: Ένατος. Ενας οδηγός, που μόλις υπέγραψε συμβόλαιο για το 2020 (το καλοκαίρι), «έδεσε» το καράβι του. Οχι στα χάλια του Λορένθο βέβαια, αλλά και αυτός άφησε τον Ντοβιτσιόζο μονο του, και την Ducati Corse να παλεύει με έναν οδηγό για αποτελέσματα (όπως ακριβώς συμβαίνει στην Honda με τον Μαρκέθ). Ο Πετρούτσι απο την αρχή ήταν η «λάθος επιλογή» για ένα εργοστάσιο που πηγαίνει για τίτλο, και το αστείο είναι ότι οι Ιταλοί στην Μπολώνια τον προτίμησαν απο τον Λορένθο που τους έδινε νίκες. Με στυλ που θυμίζει σούμο, ο Ντανίλο «αναδείχτηκε» χάρις στο γκάζι της Ducati, και πήρε το συμβόλαιο του 2020 χάρις στην νίκη μέσα στην Ιταλία, μια (φοβερή και καθαρή) νίκη επί του Μαρκέθ που εκείνη τη στιγμή άξιζε για την Ducati χρυσάφι. Μόνο που το Πρωτάθλημα έχει 19 αγώνες (και του χρόνου θα έχει 20), άρα το ΒΑΣΙΚΟ πλεονέκτημα και ζητούμενο των εργοστασιακών αναβατών είναι η σταθερά καλή απόδοση.
10ος ΖΟΑΝ ΜΙΡ. Ενας καλός αγώνας και μια κακή δήλωση απο τον Μιρ (παίρνει το πρώτο βραβείο της χειρότερης δηλωσης), που τέσσερις γύρους πριν το τέλος, προσπαθώντας να περάσει τον Ζαρκό απο εσωτερική, τον ακούμπησε/«έστειλε», με απότέλεσμα ο Γάλλος να πέσει και να εγκαταλείψει ενώ έκανε ένα σπουδαίο αγώνα με την Honda, παίζοντας το μέλλον του. Οι αγωνοδίκες του επέβαλλαν ποινή Long Lap, που του κόστισε την όγδοη θέση, αλλά το καταπληκτικό είναι ότι μετά δήλωσε το εξής: «Κακώς μου έβαλαν την ποινή, γιατί είμαι rookie»! (Εντάξει αγόρι μου, ό,τι πείς!)
Ακολούθησαν στην 11η, 12η και 13η θέση οι Πολ Εσπαργκαρό, Μπανιάϊα και Α. Εσπαργκαρό, ενώ μετά τις εγκαταλείψεις των Ζαρκό (από το λάθος του Μιρ) και Κράτσλοου (απο λάθος δικό του ενώ ήταν…11ος και δύο θέσεις ΠΙΣΩ από τον Ζαρκό!), στη 14η θέση τερμάτισε ο Λορένθο, 36’’ πίσω απο τον νικητή, χάνοντας 2 ‘’ τον γύρο στην αρχή! Η εικόνα του τέλους έχει σταθεροποιηθεί, και ανακοινώσεις αναμένονται μετά την Βαλένθια. Κάτι άλλο δεν χρειάζεται να ειπωθεί, πέρα απο την ευχή να τελειώσουν τα προβλήματα (είτε ψυχολογικά είτε νομικά/οικονομικά/συμβολαίου) και να δούμε ξανά τον Λορένθο πάνω σε μια μοτοσυκλέτα που να του αρέσει (δηλαδή, ΜΟΝΟ Yamaha, γιατί και με την Ducati, παρά τις νικες που κατάφερε να πάρει την δεύτερη χρονιά, δεν είχε το «δέσιμο» και το απαράμιλλο οδηγικό στυλ που θαυμάζαμε με την Μ1. Και η Yamaha, αν θέλει να πάρει τίτλο, ας αναθέσει στον Λορένθο να της «στήσει» την Μ1 , όπως γινόταν παλιά, και όπως ήρθε η κατάρρευση την χρονιά που έφυγε). Οσο για την τρίτη χειρότερη δηλωση μετά τον αγώνα, ήταν η δική του: Είπε ότι ήταν ο”’πιο σταθερός οδηγός της Ηοnda”, και ότι πήγε τόσο καλά ώστε αισθάνεται πως…”ο Αρειανός επέστρεψε”!
Οι Μίκα Κάλιο, Χαφίζ Συαριν (στον τελευταίο του αγώνα MotoGP στην πατρίδα του) και Κάρελ Άμπραχαμ έκλεισαν την κατάταξη, ενώ ΔΕΝ ξεκίνησαν οι Ολιβέϊρα και Ραμπάτ. Ο Πορτογάλος οδηγός της Tech 3 KTM βρίσκεται στην Αυστρία, για να χειρουργηθεί στην ωμοπλάτη, που είχε τραυματιστεί απο την πτώση του Σίλβερστοουν. (Η επέμβαη ήταν επιτυχημένη, αλλά θα επιστρέψει στις επίσημες δοκιμές του Φεβρουαρίου στο Κατάρ). Ο Τίτο Ραμπάτ “επισήμως” δεν έτρεξε επειδή το χέρι του δεν έχει θεραπευθεί πλήρως μετά την πτώση,αλλά οι φήμες στα πάντοκ μιλούν για άλλους λόγους, που πιθανόν είναι οικονομικοί, και ίσως έχουν σχέση με τους προσωπικούς χορηγούς του και την ομάδα του, την Αvinthia (γιατί όπως και ο Άμπραχαμ, έχουν «αγοράσει» τις θέσεις τους).
Τέλος, απο τους εγκαταλείψαντες ο Γιοάν Ζαρκό έκανε ένα μεγάλο βήμα για ένα συμβόλαιο με την Ηonda το 2020 (πάντα με την προϋπόθεση να αδειάσει η θέση στην Repsol, και «βλέπουμε» για ΄21-΄22), αφού φάνηκε να «δένεται» με την RC 213 V, περνώντας όχι μόνο όλα τα ΚΤΜ αλλά και τα Honda των Κράτσλοου και Λορένθο! Και αν ο Ισπανός έχει τα θλιβερά (για την εικόνα του) θέματά του, ο Κράτσλοου πριν μία μόλις εβδομάδα ήταν στο β;aθρο της Αυστραλίας. Αυτό ειναι λοιπόν που θέλει και χρειάζεται το Big H: Εναν αναβάτη που με την απόδοσή του να πιστοποιήσει ότι η Honda μπορεί να πάει καλά, ακόμα και αν ο αναβάτης της δεν είναι Μαρκέθ. Κρίμα που έπεσε (ΟΧΙ απο δική του ευθύνη, αν και κατόπιν πήγε και είπε στον Μιρ ότι λυπάται για την ποινή του, θεωρωντας το γεγονός αγωνιστικό, σαν αυτό που ο ίδιος είχε προξενήσει επί του Μιρ), αλλά αυτή η εγκατάλειψη τέσσερις γύρους πριν το τέλος δεν επηρεάζει την κρίση των ειδικών, και ιδίως του Αλμπέρτο Πουίγκ, που ξόδεψε περισσότερο χρόνο στο box της LCR παρακολουθώντας τους χρόνους και τα data του Zαρκό στις δοκιμές, παρά στα δικό του!
Τέλος, μια ακόμα εγκατάλειψη από πτώση ήταν αυτή του Ιαννόνε, που όπως και ο Κράτσλοου βρέθηκε απο τα ψηλά της Αυστραλίας στο έδαφος της Μαλαισίας, μια απόδειξη ότι και οι δύο αναβάτες έχουν πρόβλημα απόδοσης ή/και προσαρμογής με τις μοτοσυκλέτες τους (ίσως και γενικότερης ψυχολογικής θεώρησης στο θέμα «αγώνες» όπως φαίνεται απο τις -συνεχείς- δηλώσεις του Εγγλέζου), γι’ αυτό και πηγαίνουν καλά μόνο στις πίστες στις οποίες έχουν προσωπική προτίμηση, άρα και αυξημένη εμπιστοσύνη.
Λοιπόν. Σε λίγες μέρες έρχεται η γιορτή της Βαλένθια, αλλά ακόμα πιο σημαντικές είναι οι δοκιμές που ακολουθούν την Δευτέρα μετά τον αγώνα, όπου θα πάρουμε μια πρώτη γεύση από τις μοτοσυκλέτες του 2020.
Μέχρι τότε,
Αγαπάτε Αλλήλους!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
1 25 12 Maverick VIÑALES SPA Monster Energy Yamaha MotoGP Yamaha 165.2 40’14.632
2 20 93 Marc MARQUEZ SPA Repsol Honda Team Honda 165.0 +3.059
3 16 4 Andrea DOVIZIOSO ITA Ducati Team Ducati 164.8 +5.611
4 13 46 Valentino ROSSI ITA Monster Energy Yamaha MotoGP Yamaha 164.8 +5.965
5 11 42 Alex RINS SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 164.8 +6.350
6 10 21 Franco MORBIDELLI ITA Petronas Yamaha SRT Yamaha 164.6 +9.993
7 9 20 Fabio QUARTARARO FRA Petronas Yamaha SRT Yamaha 164.4 +12.864
8 8 43 Jack MILLER AUS Pramac Racing Ducati 164.1 +17.252
9 7 9 Danilo PETRUCCI ITA Ducati Team Ducati 163.9 +19.773
10 6 36 Joan MIR SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 163.7 +22.854
11 5 44 Pol ESPARGARO SPA Red Bull KTM Factory Racing KTM 163.6 +24.821
12 4 63 Francesco BAGNAIA ITA Pramac Racing Ducati 163.2 +30.251
13 3 41 Aleix ESPARGARO SPA Aprilia Racing Team Gresini Aprilia 163.2 +30.447
14 2 99 Jorge LORENZO SPA Repsol Honda Team Honda 162.9 +34.215
15 1 82 Mika KALLIO FIN Red Bull KTM Factory Racing KTM 162.9 +34.461
16 55 Hafizh SYAHRIN MAL Red Bull KTM Tech 3 KTM 162.3 +44.319
17 17 Karel ABRAHAM CZE Reale Avintia Racing Ducati 162.1 +47.343
Not Classified
5 Johann ZARCO FRA LCR Honda IDEMITSU Honda 164.2 4 Laps
35 Cal CRUTCHLOW GBR LCR Honda CASTROL Honda 164.0 6 Laps
29 Andrea IANNONE ITA Aprilia Racing Team Gresini Aprilia 163.0 9 Laps