Ηρθε λοιπόν το Αντίο ενός ακόμα Μεγάλου της μοτοσυκλέτας, ένα “Αντίο” πικρό, μα πάνω απ’ όλα ένα “Αντίο” ΠΡΟΩΡΟ, γιατί στα 32 του ο Λορένθο θα μπορούσε άνετα να πηγαίνει για παγκόσμιο τίτλο (το 2020), αν είχε παραμείνει στην Υamaha, και αν υποθέσουμε ότι η Μ1 θα συνεχίσει να βελτιώνεται μυστηριωδώς (δηλαδή, να γράφει χρόνους και να παίρνει νίκες χωρίς ΚΑΜΜΙΑ τεχνική αλλαγή).
Ο λόγος που ο Λορένθο έφτασε στο τέλος της χρονιάς για να ανακοινώσει την (προφανώς ειλημμένη) απόφαση της αποχώρησης, έχει βεβαίως σχέση και με την Honda Repsol, που σε καμμία περίπτωση δεν μπορούσε να συνεχίσει με έναν αναβάτη στην κορυφή και έναν στο τέλος. Και η αποχώρηση έχει επίσης σχέση με την απουσία άλλης εργοστασιακής ομάδας στην οποία θα μπορούσε να πάει για το 2020, ενώ οι θέσεις είναι από τώρα πιασμένες για τις ανανεώσεις του 2021-22 (παίζεται η θέση του Ρόσσι ανάλογα με το αν αποφασίσει να συνεχίσει μέχρι -λίγο πριν- τα 45 του ή όχι).
Αλλά υπάρχει και μία ακόμα περίπτωση, η σοβαρότερη, και αυτή έχει να κάνει ΚΥΡΙΩΣ με λόγους σωματικής υγείας, και συγκεκριμένα με τη ζημιά του Άσσεν στην σπονδυλική στήλη. Που αν έπεφτε ξανά, άσχημα ή με “ειδικό”, συγκεκριμένο τρόπο (γιατί κανείς δεν διαλέγει ούτε και ελέγχει την τούμπα), μπορεί να προκαλούσε ακόμα και μόνιμη αναπηρία. Και αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο από ΚΑΘΕ ΤΙ ΑΛΛΟ οι αναβάτες του MotoGP, αυτό είναι που αποφεύγουν να σκέφτονται, και αυτό πιθανόν έκανε τον Λορένθο τόσο “προσεκτικό” με το γκάζι του, που δεν μπορούσε να σταθεί ούτε απέναντι στους τελευταίους, στο τόσο ανταγωνιστικό σύγχρονο πρωτάθλημα.
Τέλος, ίσως αυτό (η σοβαρότητα του τραυματισμού) να ήταν κάτι που γνώριζε ο εσωτερικός κόσμος του MotoGP, γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι, τώρα προς το τέλος της χρονιάς, σε κάθε συνέντευξη Τύπου περίμεναν τον Λορένθο να κάνει την ανακοίνωση της αποχώρησης.
Αλλά το έχουμε πεί πολλές φορές: Τα “νέα” αυτά, όσο πιο σημαντικά είναι, μαθεύονται αφου συμβούν, ενώ είναι λογικό ότι ο Χόρχε, ΠΕΝΤΕ φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής, θα επέλεγε να πεί το τελευταίο Αντίο και να κάνει την τελευταία του εμφάνιση μέσα στην πατρίδα του, μπροστά στους Ισπανούς φίλους του, μαχόμενος μέχρι τέλους. Και έτσι έκανε, σε μια συναισθηματικά φορτισμένη συνέντευξη Τύπου στην Βαλενθια, με τον επικεφαλής της Dorna στο πλευρό του και τους συναθλητές του στην αίθουσα, να νιώθουν άλλοι το βάρος του χρόνου, κι άλλοι την ευθύνη της συνέχειας και του μέλλοντος, που πέφτει βαριά στους ώμους τους κάθε που “αδειάζει” μια θέση στο grid, έχοντας πάρει μεταγραφή για το μοτοσυκλετιστικό Πανθεον…
Τώρα, προς τι όλες αυτές οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις για βελτίωση, για μοτοσυκλέτα, για το συμβόλαιο του 2020, για την επιστροφή του ταύρου και τόσα άλλα; Ποιός ξέρει…Είναι κοινή διαπίστωση ότι τον Λορένθο είναι πολύ καλύτερα να τον βλέπεις να αγωνίζεται παρά να τον ακούς να κάνει δηλώσεις. Αλλά, δυστυχώς, ο “αναβάτης-διαβήτης” που έδωσε παράταση ζωής στην Μ1, χάρισε τίτλους στην Υamaha, έδωσε πρόσθετο κίνητρο στον Ρόσσι για την δεύτερη καρριέρα του (παρά τον τίτλο που μισό κέρδισε και μισό του στέρησε το 2015), και κατάφερε να κερδίσει το φαινόμενο Μαρκ Μαρκέθ, δεν θα ξανατρέξει ποτέ. Και για να είμαστε εντελώς ειλικρινείς, ουσαστικά η καρριέρα του μπήκε σε καμπή καθόδου πολύ νωρίτερα απ’ ότι θα του άξιζε, ούτε καν στα 30 του, όταν “έφυγε” απο την Υamaha μη μπορώντας να συνυπάρξει με τον Ρόσσι, και με τον Λιν Τζάρβις να μην θέλει, ούτε και να προσπαθεί, να τον κρατήσει.
Και μετά, παρά τις διετείς προσπάθειες στην Ducati που με τόσο κόπο τον έφεραν και πάλι στην κορυφή (περνώντας τον πρωταθλητή Μαρκέθ και τον “σπεσιαλίστα” των Desmοsedici Ντοβιτσιόζο, ας μην το ξεχνάμε), “ανταμοίφθηκε” απο την Μπολώνια με μία ακόμα εντελώς αψυχολόγητη “Ντομενικάλια πόρτα”, όταν η διοίκηση της Ducati αγνοώντας τους υπευθύνους της ομάδας του MotoGP, πήρε στη θέση του τον (συγκριτικά “λίγο” έως ελάχιστο σαν αξία ονόματος και τεχνικής) Πετρούτσι. Κρίμα κι άδικο, και για τις δύο πλευρές.
Τι να πούμε τώρα εμείς, για έναν αναβάτη που ξεκίνησε στα 15 του το 2002 και έφτασε μετά απο 17 χρόνια και πέντε παγκόσμια πρωταθλήματα σε μια τόσο δύσκολη χρονιά, γεμάτη απογοητεύσεις, τραυματισμούς και πόνο (σωματικό, ψυχολογικό αλλά και αγωνιστικής αξιοπρέπειας) που τον οδήγησε στην ηλικιακά πρόωρη αλλά ίσως αναγκαία αποχώρηση;
Μόνο αυτό: Σε ευχαριστούμε Χόρχε Λορένθο για τις στιγμές και τις σκηνές οδηγικής ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ που μας χάρισες με την Υamaha Μ1… Δ.Π.