Η Yamaha θέλει να πάρει τίτλο στο MotoGP. O Kουαρταραρό στα 20 χρόνια του έδειξε (και απέδειξε με χρόνους και βάθρα) ότι μπορεί να πάρει τίτλο, υπό τρείς προϋποθέσεις: α) εμπειρία, β) εργοστασιακή ομάδα, γ) ανταγωνιστική μουοσυκλέτα. Ολα τα εργοστάσια τον θέλουν και τον κυνήγησαν, όπως θέλουν και τον Μάβερικ Βινιάλες, τον μόνο αναβάτη που έσπασε το αρνητικό σερί της Yamaha την τελευταία διετία. Αλλά η Yamaha αυτή τη φορά δεν πυροβόλησε τα πόδια της, αφήνοντας τους άλλους να της πάρουν τα ταλέντα: Αρχές Ιανουαρίου, φώναξε τον Ρόσσι, και του ζήτησε να αποφασίσει αν μετά τη λήξη του συμβολαίου του θα παραμείνει και το 2021 στις πίστες, συνεχίζοντας να κρατάει μια θέση στην ομάδα. “Δεν ξέρω, θα δω στη μέση της χρονιάς πως θα πηγαίνω, και θα αποφασίσω”, είπε αυτός. “Λυπόμαστε Βαλεντίνο, θα είμαστε πάντα κοντά σου, αλλά μόλις έχασες τη θέση σου στην ομάδα, και η συνεργασία μας ολοκληρώνεται στο τέλος του ΄20”, απάντησε η Yamaha, που στο μεταξύ είχε φροντίσει να ολοκληρώσει το συμβόλαιο και την υπογραφή του Βινιάλες. Με συνοπτικές διαδικσίες υπέγραψε (την ήδη ετοιμη) συμφωνία του 2021-2022 και ο Κουαρταραρό, οπότε τα νέα “έσκασαν” στον Τύπο, και όλοι στην ομάδα Yamaha Monster επίσης “σκάνε” απο ευτυχία, εκτός φυσικά από τον Βαλεντίνο Ρόσσι. Γιατί;
Ο Ροσσι αποτελεί την ζωντανή και ενεργή Ιστορία του σύγχρονου MotoGP, του πιστώνεται μεγάλο μερίδιο για την άνοδο της δημοτικότητας του αθλήματος, και η προσωπικότητά του του έχει χαρίσει μια ασυνήθιστη δημοφιλία στο πανθεον των αθλητών όλων των σπορ. Κανείς όμως δεν είναι μέσα στο μυαλό του! Κανείς δεν μπορεί να πεί αν πράγματι, και πόσο, απολαμβάνει τους αγώνες και την ατμόσφαιρά τους, την προσπαθεια και τις χαρές ή τις λύπες που φέρνουν τα αποτελέσματα, και προ πάντων την αγάπη, ή πιο σωστά την λατρεία του κοινού, σε όποια ήπειρο κι αν βρεθεί! Eίναι λοιπον πολύ πιθανόν να ΘΕΛΕΙ να συνεχίσει και μετά το 2020, για ένα ή δύο χρόνια ακόμα, όχι πια για να διεκδικήσει νίκες και τίτλο, αλλά με απαραίτητη προϋπόθεση να διατηρεί ταχύτητα και ρυθμό πιθανοτήτων βάθρου. Ετσι, κανείς δεν θα απογοητεύεται, αλλά αντιθετα θα διατηρείται αυτή η σχέση: Το κοινό θα τον λατρεύει, και αυτός θα του το ανταποδίδει με τη παρουσία του στις πίστες, κάνοντας ό,τι του αρέσει περισσότερο στη ζωή: Αγώνες μοτοσυκλέτας.
Ολα αυτά είναι πολύ όμορφα, πολύ ανθρώπινα και πολύ αληθινά, αλλά τα μεγάλα εργοστάσια σαν την Yamaha, είναι υποχρεωμένα μετά απο ενα σερί αποτυχιών (και συντριπτικής υπεροχής του αντιπάλου, που στην περίπτωσή μας είναι η Ηonda), να ανασυνταχθουν και να λύσουν τα προβλήματά τους. Στο MotoGP σήμερα, με την τρομερή εξέλιξη των μοτοσυκλετών, οι τεχνικοί χρειάζονται απόλυτα σωστή πληροφόρηση για να μπορέσουν να είναι αποτελεσματικοι στο σχεδιασμό και στην βελτίωση των νέων “όπλων”. Η Yamaha όμως είχε βραχυκυκλώσει και είχε παγιδευτεί! Γιατί δεν ήταν τα μέτρια αποτελέσματα και η συνεχής γκρίνια των αναβατών της το θέμα, αλλά το ότι είχαν διαφορετικές παρατηρήσεις, διαφορετικές απαιτήσεις και διαφορετική απόδοση! Ετσι, όταν το 2019 φάνηκε ότι ο Βινιάλες βρίσκει γερά πατήματα (που έφεραν αποτελέσματα), και απο κοντά εμφανίστηκε ο Κουαρταραρό με τις διαγαλαξιακές επιδόσεις του, έμεινε μόνο ο Ρόσσι να συνδυάζει μέτρια αποτελέσματα με συνεχή παράπονα για διαφορετικά προβλήμστα (που προφανώς οι άλλοι δεν αντιμετώπιζαν στον ίδιο βαθμό, πλην της οθφαλμοφανούς υστερησης της τελικής ταχύτητας των Μ1). Οση εμπιστοσύνη κι αν είχε η Yamaha στον superstar της, δεν μπορούσε να παραβλεψει το γεγονός των καλών επιδόσεων των δύο άλλων νεώτερων αναβατών της. Και τελικά, ακολούθησε τον δικό τους δρόμο (που είναι και ο δρόμος του μέλλοντος), ανακοινώνοντας ουσιαστικά στον Ρόσσι ότι το 2020 είναι η τελευταία του χρονιά στην Yamaha, και ότι για το 2021-2022 και οι δύο θέσεις στην ομάδα έχουν κλείσει.Τώρα, τα σενάρια για τον Ρόσσι να πηγαίνει στην Petronas ή να δημιουργεί δική του ομάδα (Yamaha VR46), δεν αρμόζουν σε μια τέτοια Ιστορική προσωπικότητα του MotoGP, αλλά η απόφαση, φυσικά, θα είναι δική του. Γιατί ο άλλος δρόμος, είναι το οριστικό αντίο στο τέλος του 2020.
Valentino Rossi – Yamaha: Τέλος εποχής…