Του Δημητρη Παπανδρεου
ΑΝΑΛΥΣΗ, ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ, ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ *(ΓΙΑ ΕΠΙΜΟΝΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ)
ΜΟΤΟGP, Η.Π.Α.: OI «ΔΑΙΜΟΝΕΣ» ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. Ο ΕΝΑΣ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΕ, Ο ΑΛΛΟΣ ΥΠΕΚΥΨΕ…
Πολλά μπορεί να πει και να γραψει κανείς για το GP των ΗΠΑ στο Austin του Τεξας, που απεκτησε ακομα μεγαλυτερη σημασια μετα την εξαγορα του MotoGP απο τους Αμερικανους. Εντυπωσιακη η πιστα, με την μεγαλυτερη ευθεία του πρωταθληματος, με χρωμα, ήλιο, μεγεθος χιλιαδων στρεμματων, παλιες διασημοτητες του παγκοσμίου, μαχητικα αεροσκαφη στον ουρανο, country διασκευή του μουσικου σηματος (επιτυχημενη, ειναι αλήθεια) και την Kimberly Dunn με καουμπόϋκες μποτες και μαυρο sea through στον Εθνικό ύμνο.
Ισως ομως αυτο που θα έπρεπε πραγματικα να ειπωθει, δεν λεγεται με λογια. Γιατι προκειται για κατι βαθειά προσωπικό, για τις μύχιες σκέψεις, τους φόβους, τους προβληματισμούς, τα διλήμματα, τις συνηθειες και τις αμφιβολίες των αναβατών, οι οποιες τους επηρεάζουν για ολη τη διάρκεια της καρριέρας τους, και ανάλογα με το αποτέλεσμα καθε αγώνα, εξωτερικεύονται είτε σαν ξεσπάσματα χαράς και ενθουσιασμού, είτε σαν παράπονα για τα λάστιχα, για τα φρένα, για το κράτημα, για την θερμοκρασία και για τους αγωνοδίκες.
Είναι λοιπόν η ψυχολογία των οδηγών, αυτών που τους βλέπουμε με τις γεμάτες διαφημιστικά φόρμες, με τα φανταχτερά ψευδώνυμα στο πίσω μέρος και τα εντυπωσιακά κράνη τύπου crystal skull να κανουν πανομοιότυπες δηλώσεις με τρείς- τέσσερις φράσεις σε φρικτά Αγγλικά (“for sure”, “my all”, “super fast”, “push a lot”, κτλ.), και που πρέπει να αρχίσουμε να τους βλέπουμε σαν άτομα, με τις φοβίες, τα διλήμματα, την αναποφασιστικότητα, τα λαθη και τα συμπλέγματα των απλών, κανονικών ανθρώπων, για να καταλαβουμε καλυτερα τους αγωνες, βλέποντάς τους (και) μέσα απο την δικη τους ματιά.
Ετσι, θα σταματήσουμε να φερόμαστε σαν καθαρόαιμοι ανόητοι, «κατηγορώντας» αυτους που δεν πηγαν οσο καλα εμεις νομιζαμε οτι θα μπορουσαν να πανε, να υποβαθμίζουμε αυτους που κερδίζουν επειδη εμεις νομίζουμε οτι ταχα δεν είναι τοσο καλοί όσο αυτοι που έπεσαν, και να κοροϊδεύουμε ή και να βριζουμε αυτους που, αδυνατωντας να ελέγξουν τις εσωτερικές τους φωνές, κανουν τεράστια λαθη, που όσο κι αν προσπαθουν να δικαιολογήσουν, η αλήθεια ειναι ότι τους ριχνουν σε πραγματικη κόλαση. Και δεν μιλαμε για τον όχλο που ζητάει νικες και πετροβολεί τα λαθη (εκεί ανηκουν και πολλοι ατάλαντοι «δημοσιογράφοι» της προσκολλήσεως, της επιδειξης και της φιγούρας που ακούγοντάς τους απορείς πως κάνουν αυτη τη δουλειά, μεγαλη η ανοχή, ή η αδιαφορία, του κοινού…), αλλά γι’ αυτο το «μη ομολογημένο» που συμβαίνει στον καθένα, μέσα στην ψυχή του και απέναντι στον καθρέφτη του, που πάντα είναι ο πιο σκληρός, αυστηρός και αδιάψευστος κριτής.
ΤΟ C.O.T.A., Η «ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ», ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
Δύο πράγματα: Το πρώτο, αυτό που γράψαμε στο σύντομο σημείωμα μετά το Sprint, ότι …«ο αγώνας θα επιφυλάξει εκπλήξεις, γιατί αντίθετα με το Sprint (που κάποιοι “φυλάχτηκαν”), όλοι θα τα δώσουν όλα για να πλασσαριστούν στη βαθμολογία εν όψει του βσρυφορτωμένου προγράμματος στην Ευρώπη τις επόμενες εβδομάδες». Και το δεύτερο, η αντίθεση σε απόδοση, συναισθήματα, Ιστορία και δόξα, μεταξυ των δυο μεγάλων «πρωταγωνιστών» του Τέξας (επισης για διαμετρικά αντιθετους λογους): του Μάβερικ Βινιάλες και του Μαρκ Μαρκεθ.
ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ 1
Οπως ξεκάθαρα λέει ο, ελαφρώς κλισέ, τίτλος του άρθρου, οι δυο αυτοι αναβάτες, ανεξάρτητα απο τον βαθμό επιτυχίας τους και των επιτευγμάτων τους, κατατρέχονται σε ολη τη διάρκεια της καρριέρας τους απο εσωτερικες «αδυναμιες» του χαρακτηρα τους.
Για τον Μαρκ Μαρκέθ, αυτη ή «αδυναμια» (ή ελάττωμα πιο σωστά), είναι η επιθυμία, τάση, «μανία» (οπως θελετε πειτε το) να κυνηγαει παντα και με καθε κοστος την κορυφη. Οταν ήταν στο απογειο της απόδοσής του, «δεν έβλεπε» καν τους άλλους αναβάτες οταν ειχε καθυστερησει για όποιον λογο, και ήθελε να κερδισει θεσεις. Οταν βρισκόταν δευτερος στο τέλος του αγωνα, θα επιχειρουσε παντα ενα τελευταίο προσπερασμα, ανεξαρτητα με το αν είχε πιθανοτητα να πετυχει ή οχι. Και βεβαια, αυτα ειναι πραγματα που καθε ταλαντουχος πρωταθλητης πρεπει (και οφείλει) να κανει, γι’ αυτο άλλωστε ειναι πρωταθλητής και όχι «δευτερότριτος», αλλά ο Μαρκ Μαρκέθ κατα πρώτον δεν έδειχνε πάντα τον δέοντα «σεβασμο» στους συναθλητές, και κατα δεύτερον δεν δίσταζε να ρισκάρει τη ζωή και την σωματική του ακεραιότητα (αδιαφορώντας αν έπαιρνε και άλλους μαζι του), δημιουργώντας μια πρωτοφανή όσο και επικίνδυνη «μέθοδο προσέγγισης των αγώνων», με το να πέφτει ΣΥΝΕΧΩΣ κυνηγώντας τα όρια. Όλα αυτά, υποστηριζόμενα από ένα μοναδικο ταλέντο, λειτούργησαν θετικά ως πλεονέκτημα και αβάντα νίκης για αρκετά χρονια, φτιάχνοντας μια καρριέρα έξη τίτλων, νικών, ρεκόρ και θριάμβων, μέχρι που το αντίτιμο αυτής της ακραίας αντιμετώπισης, που μοιραία κάποια στιγμή έπρεπε να πληρωθεί, έφερε τον τραυματισμό και την αγχωτικη βιασύνη της πρόωρης επιστροφής, που δημιούργησε τα δραματικά χρόνια που ακολούθησαν.
ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ 2
Ο Μάβερικ Βινιάλες, αντίθετα, έχει άλλου τύπου προσέγγιση, σαφώς πιο «επιφυλακτική», χωρις μεγάλα ρίσκα, με μεγαλες απαιτήσεις απο την μοτοσυκλέτα και την ομάδα, και με άρνηση να θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο για την δόξα του οποιουδήποτε, ακόμα και για την προσωπική του διάκριση (γι’ αυτό εξ’ ΄άλλου και δεν πέφτει). Αυτο, σε συνδυασμο με την ευαίσθητη ψυχολογία του (που συχνά τον κάνει να «πετάει λευκή πετσέτα» αν κάτι δεν παει καλα), δεν του έχει επιτρέψει να επιδείξει αποτελέσματα (σε επιπεδο νικων, βάθρων και τίτλων) αναλογα του μεγαλου ταλεντου και της αναμφισβήτητης ταχύτητάς του (που την παραδεχονται ΟΛΟΙ), η οποια βασιζεται σε ένα συνδυασμο old school και new age οδήγησης.
Ο Μαβερικ Βινιάλες οδηγεί με μεταφορα μεγαλης ταχυτητας μεσα στη στροφή, διαγράφοντας τέλεια χαραγμενες καμπύλες, όπως έκανε ο Λορενθο πριν απο αυτον αλλά και ο Κουαρταράρο στα πρώτα του χρονια στο MotoGP με την «κληρονομιά» των Moto2, πριν ακολουθήσει, ανεπιτυχώς, την σχολη «φρένο-γκαζι» που καθιερωσαν τα Ducati. Αυτη ειναι μια «παγίδα» στην οποια εχουν πιαστεί πολλοι αναβάτες, παραβλέποντας οτι τα Ducati «έχτισαν» αυτο το στυλ γιατι δεν ειχαν άλλο τροπο να εκμεταλλευθούν την (παραπάνω) δύναμή τους. Αν δεν εχεις κι εσυ ανάλογη δυναμη, φρενάρεις τέλεια και αργοπορημενα, αλ΄΄λά μετα, στην εξοδο, καθεσαι και παρακολουθείς τις πιο δυνατές μοτοσυκλετες να απομακρύνονται!
ΕΝΑΣ «ΔΥΣΚΟΛΟΣ» ΑΝΑΒΑΤΗΣ
Εν παση περιπτώσει, ο Βινιάλες έχει και ενα «παρελθόν», καθώς μετα τον (μοναδικο του) τιτλο στην Moto3, άφησε στη μεση του συμβολαίου την ομαδα του στη Moto2, την Pons Racing, για να παει στη Suzuki, και μετα απο δύο χρόνια ΔΕΝ υπεγραψε ξανά στην Suzuki που του ειχε δώσει την δυνατοτητα να γινει ο πρωτος οδηγος που πέρασε στο MotoGP μετα απο έναν μονο χρόνο στη Moto2, για να παει στη Yamaha, όταν άδειασε η θεση του Λορενθο (που αναμεσα στο δίπολο Τζάρβις-Ρόσσι, προτίμησε το…άγνωστο στο άδυτο των Ιταλων, και υπέγραψε στην Ducati).
Στην Yamaha ο Βινιάλες δεν περασε ιδιαιτερα καλά, παρα τα συμβατικα χαμόγελα του καλοπληρωμενου συμβολαίου. Η οδήγησή του ήταν σχολής Λορένθο, το εργοστάσιο όμως άκουγε, και έφτιαχνε, μοτοσυκλετες για τον Ρόσσι (όπως η Honda για τον Μαρκέθ), και μόνο η ταχύτητα του Ισπανού καταφερε να δωσει νικες στην Υamaha, ΟΛΕΣ τις χρονιές που έτρεχε με τα χρώματά της (τρεις το 2017, μία το 2018, δυο το 2019 και απο μια το 2020 και 2021, ενώ ηταν τριτος, τεταρτος και ξανα τρίτος στην τελικη βαθμολογία, δεν το λες και ασχημα!). Αυτες οι νικες όμως, που ίσως θα μπορουσαν να ήταν περισσότερες αν πολλες φορες δεν «εγκατέλειπε» την προσπάθεια μετα απο μια άσχημη εκκινηση, ή άρχιζε ένα σπριντ ανόδου όταν πια ήταν πολύ αργα για καλο αποτέλεσμα, ήρθαν αναμεσα σε συνεχή παράπονα, που το 2021 έγιναν ακομα περισσότερα καθως ήρθε νέο αίμα στην εργοστασιακη ομάδα και ο Βινιαλες ένιωσε ότι και παλι ηταν το «δεύτερο όνομα», αρχικά πισω απο τον Ρόσσι και τωρα πίσω απο τον χαμογελαστό και άνετο Κουαρταράρο.
Δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε σαν οριακή παραξενιά αυτό, αλλά το οτι ο Βινιαλες το 2018 άλλαξε τον αριθμό συμμετοχής του που ήταν το Νο 25 με το Νο 12 (που ηταν ο αριθμός με τον οποιο έτρεχε στο ΜΧ μικρός) πιστεύοντας οτι αυτή η αλλαγή θα τον βοηθησει να φερει αποτελέσματα, κατι φανέρωνε για τον τρόπο που σκέπτεται. Και οι αντιδράσεις του το 2021 στην έλλειψη εξέλιξης και (κατ’ αυτόν) υποστήριξης της Yamaha, παρα το οτι ο νεαρός ομόσταυλός του πήγαινε ολοταχώς για τίτλο με την ίδια μοτοσυκλέτα, ουσιαστικα τον οδηγησαν εκτός Yamaha και παρα λιγο εκτος MοtoGP:
Εχοντας μια νίκη στο Κατάρ στην αρχη του 2021, εφερε pole στο Ασσεν, οπου όμως τερμάτισε δεύτερος πισω απο τον Κουαρταράρο. Την επομενη μερα, ανακοινωσε οτι θα διακόψει το διετές συμβόλαιό του στη μεση και δεν θα παραμεινει στην Yamaha Monster το 2022! Οι λογοι βέβαια, ήταν η αντιμετώπιση της ομαδας, και η άποψή του οτι δεν του έδιναν μοτοσυκλέτα τοσο προσεγμένη (και εξελιγμένη στα μετρα του) όσο του νεαρού πουλαίν που πηγαινε για τιτλο. Και η κατάσταση ξέφυγε εντελώς στον αγώνα της Στυρίας, όπου τερμάτισε στις πίσω θεσεις γκαζώνοντας το μοτέρ με νεκρά στους κόφτες μετα τη σημαία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόδοση της μοτοσυκλετας, κατι που (σωστά) έκανε την ομάδα να διακόψει άμεσα το συμβόλαιό του. Ομως, η καρριέρα του «σωθηκε» επίσης άμεσα, για τρείς λογους: Ο πρωτος, οτι η Aprilia χρειαζοταν επειγόντως έναν κορυφαίο, εργοστασιακό αναβατη που επισης να χρειαζόταν επειγόντως δουλειά, και τον βρηκε σαν θεόσταλτο δώρο στη μεση της σαιζον. Ο δευτερος, οτι ο γεννημένος το 1995 Βινιάλες ήταν μόλις 26 ετών. Και ο τρίτος, οτι επρόκειτο για έναν απο τους πιο γρήγορους οδηγούς του MotoGP, συν την Ισπανική εθνικοτητα (που μετράει για λόγους πολιτικής, τι να κάνουμε, παντού υπάρχουν αυτά).
CIRCUIT OF THE AMERICAS
Είναι μια υπερσύγχρονη πιστα, με μια πραγματικα μοναδική σχεδίαση, γιατι στα 5,5 χλμ. μηκους και στις 20 στροφες της (με 41 μετρα υψομετρικη διαφορα), υπαρχουν στοιχεία απο ολες τις άλλες πιστες του Παγκοσμίου! Ομως στην περίπτωσή μας, στο ΜotoGP, βλέπουμε στη χάραξη, οτι η μισή πιστα μετα την εκκίνηση, ειναι ουσιαστικα μια ακολουθια ανοιχτων, και πιο κλειστων, αλλά πολυ γρηγορων στροφών, οπου το πλεονέκτημα των φρενων και της επιταχυνσης “χανεται”, ή μαλλον «υποκύπτει» μπροστα στην ταχυτητα και στην ικανότητα αλλαγών κατευθυνσης. Οσο για την «επιστροφη» με την μεγαλη ευθεία, και παλι υπαρχουν στροφες διαρκείας, ενω τα τρελλά φρένα στις «γωνίες», ακομα και αν ο αναβάτης ρισκάρει, δεν έχουν μεγαλο κέρδος χρόνου αφου πρόκειται για αργες στροφες πρωτης. Με άλλα λογια, ο Βινιαλες με τις γραμμές του και την μεγάλη ταχύτητά του, σε συνδυασμο με την απόλυτη ευσταθεια που ειχε στον συγκεκριμένο αγωνα η Aprilia (βεβαιως δεν υστερουσε ούτε σε δύναμη, παρα ελάχιστα), βρεθηκε σε μια ζηλευτή και σπάνια κατάσταση απόλυτης υπεροχής, ήταν μισο δευτερόλεπτο παντού μπροστά απο τον επομενο ταχύτερο, είχε γινει νοητικά «ένα» με την μοτοσυκλέτα (η κυριολεξία της «προέκτασης του εαυτού του»), ίσως δε και να σκέφτηκε οτι οι συναθλητές του κινούνται πιο αργά απο οτι θα μπορούσαν! Τελικα, οχι, δεν ήταν οι άλλοι πιο αργοί αλλά ο ίδιος πολυ πιο γρηγορος, και αυτο δεν χρειάζεται αποδειξη άλλη απο το οτι στην πρωτη στροφή στριμώχτηκε και βρεθηκε 12ος, για να περασει με χαρακτηριστική ευκολία ΕΝΤΕΚΑ αναβατες, σβήνοντας ονόματα σαν του Μπανιαϊα και του Μαρτίν που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι δεν «πιάνονται», εκτελώντας τον ανανεωμένο Μπαστιανίνι, και περνωντας προσεκτικά και ζυγισμένα το νεαρό αστέρι Ακόστα, το οποίο ναι, θα επαιρνε όντως την πρώτη του νίκη στον τριτο του αγώνα, αν ο Μάβερικ Βινιάλες δεν ειχε βρεθεί σε απολυτη κατασταση μοτοσυκλετιστικου ζεν, εκείνο το Σαββατοκύριακο, στο Τέξας των Ηνωμενων Πολιτειων της Αμερικής.
Με την «τριπλέτα» Sprint, pole και Αγωνα, ο Βινιάλες ανέβηκε στην τριτη θεση της προσωρινης βαθμολογίας, ομως όχι, δεν θα σπεύσουμε να τον χαρακτηρισουμε σαν υποψηφιο για τον φετινο τίτλο, όπως δεν προκειται και να προχωρησουμε σε κραυγές ενθουσιασμού για την «πρωτοφανή» απόδοσή του, όπως κάνει παντα ο Τύπος με καθε νικητή, λες και δεν τον γνωρίζουν ολοι εδω και δεκα περιπου χρονια! Ναι, κακη συνηθεια το να αδιαφορείς μόνιμα για καποιον, και μολις κερδιζει να τρελλαίνεσαι και να «ανακαλύπτεις» τον επομενο πρωταθλητή στο πρόσωπό του! Καλα… Οι αναβατες δεν αλλάζουν, όπως δεν αλλαζουν οι χαρακτήρες και οι συνηθειες των ανθρωπων. Ο Μαβερικ Βινιαλες, τη στιγμη που βρεθηκε 12ος στον πρωτο γυρο, και ακριβως επειδή εκείνη την μέρα σε εκείνη την πιστα ένιωσε οτι υπερέχει, μπόρεσε να «νικησει τους δαίμονές του» που του έλεγαν «άστο τωρα», οπως του το είχαν πει κι άλλες φορες στο παρελθόν, και να γραψει Ιστορια σαν ο πρωτος αναβάτης της σύγχρονης εποχης (και οι πέμπτος ολοκληρης της Ιστοριας) που κερδισε αγωνα MotoGP με τρείς διαφορετικους κατασκευαστες! Οι προηγουμενοι τεσσερις, ήταν ο Μαϊκ Χαιηλγουντ με Norton, MV Agusta και Hοnda, ο Ράντυ Μάμολα με Suzuki, Ηοnda και Yamaha, ο Εντυ Λωσον με Yamaha, Honda και Cagiva, και πριν 20 χρονια o Λορις Kαπιροσσι με Υamaha, Honda, και την πρωτη νικη της Ducati Desmosedici, στην συγχρονη εποχη του MotoGP. Εικοσι ολοκληρα χρονια πριν! Και τωρα, ο Μαβερικ Βινιαλες γινεται ο πεμπτος, απο το 1949!
Θα μπορεσει να επαναλάβει αυτη την αποδοση/επιδοση; Θα είναι το απόλυτο φαβορι και στον επομενο αγώνα, και στους επόμενους αγωνες; Η προσωπική μας γνώμη είναι αρνητικη: Όχι, δεν θα είναι. Παντα γρήγορος, πάντα ικανος για ταχύτερους γύρους και βάθρα, ίσως και παλι για νικη, αλλά αυτην την απολυτη υπεροχη, στο σημερινο MotoGP δεν μπορεί να την έχει κανείς αναβατης δεύτερη φορα. Συμβαινει, έρχεται, και περναει μεχρι να έρθει η σειρα του επόμενου.
ΕΚΚΙΝΗΣΗ (ΕΝΝΕΑ ΓΥΡΟΥΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ)
Η συζήτηση που γίνεται για τον Πέντρο Ακόστα δεν ειναι καινουργια, και ειναι απολυτα δικαιολογημενη (ΚΑΙ εκ του αποτελεσματος!): Προκειται, χωρίς άλλο, για ένα μεγαλο ταλέντο, για έναν πολύ νεαρό σε ηλικια αλλά με μεγάλη πείρα και ήδη με δυο παγκοσμιους τιτλους οδηγό, που προς μεγάλη χαρά και ικανοποίηση οσων πιστεύουν στα ταλέντα και στον ανθρώπινο παραγοντα, έχει δυναμιτίσει το φετινο πρωτάθλημα, ξεκινωντας φυσικα απο την Αυστριακή εταιρεία-εργοδότη του, καθως οι δυο εργοστασιακοι αναβατες της ΚΤΜ εχουν αποτομη πτωση αποδοσης που πρεπει να αποδοθεί περισσότερο σε ψυχολογικά παρα σε οδηγικά αίτια. Ο νεαρός Ισπανός μαθαινει σε καθε αγωνα όσα πράγματα άλλοι μαθαίνουν σε μια χρονιά, κι έτσι, στον τριτο αγωνα του με το Gas Gas, έκρινε οτι ήταν έτοιμος να οδηγησει την κούρσα απο την αρχη, και…θα εβλεπε στην πορεία πως θα το διαχειριζοταν!
Ετσι κι έγινε: Εφυγε πρωτος απο την αρχη, και οι Μαρτίν, Μιλλερ, Μαρκέθ και Μπανιάϊα ακολουθησαν, ενω το φαβορι Βινιάλες στριμωχτηκε στην πρωτη στροφη απο τον Μπανιάϊα, που με τη σειρά του «σπρωχτηκε» προς τα δεξια απο τον Μαρτίν, κι έτσι ο αναβατης της Απρilia βρεθηκε 12ος, και προς στιγμην, έχοντας κατα νου και την αντίδρασή του σε παρόμοιες περιπτωσεις, θεωρήσαμε οτι «βγήκε» απο το κάδρο των νικητών. Λιγο αργότερα θα είχε παρόμοια “στιγμή” και ο Κουαρταράρο με τον Ζαρκό, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν στις τελευταίες θεσεις και εκτός διεκδ;iκησης. Για τρείς γυρους ;eμεινε πρωτος ο Ακοστα (αυτο βεβαια κατι δειχνει, δηλαδη υπαρχει μια μετεωρική προοδος σε καθε αγωνα) και μετα περασε ο Μαρτίν δειχνοντας αποφασισμενος, για να τον ακολουθησουν στον τέταρτο γυρο οι Μαρκέθ και Μπανιάϊα, αφηνοντας τον Ακοστα τέταρτο και τον Μπαστιανινι να προσπαθει να περασει τον γρηγορο (σ’ αυτους τους πρωτους γυρους) Μιλλερ.
Μεχρι εδω, ειχαν φανει τα εξης: Πρωτον, οτι ο Ακόστα δεν ειχε την δυνατοτητα (ή την διαθεση) να παραμεινει πρωτος, π;oσω μαλλον να κανει διαφορα. Δευτερον, οτι όλοι ήταν πολυ κοντα. Τριτον, οτι κανεις δεν ήταν διατεθειμενος να χασει θεση, και σε καθε προσπερασμα προσπαθουσε να την ανακτησει. Ετσι, για τους τρείς επομενους γυρους ειχαμε συνεχη προσπερασματα μεταξυ Μαρκεθ, Μπανιάϊα και Ακοστα, μεχρι τον ένατο γυρο, όπου η κατασταση ειχε διαμορφωθεί ως εξης: Πρωτος ο Μαρτίν, χωρίς δυνατοτητα απομακρυνσης. Δευτερος ο Ακοστα, κοντά, αλλά μονο αυτο. Τρίτος ο Μαρκέθ, επιθετικός, TAXYTATOΣ, αλλά και (φαiνομενικα τουλαχιστον), πιο «ασταθής», ή πιο “νευρικός”, απο τους άλλους. Το πιο συγκλονιστικο όμως, που οι εμπρος δεν μπορουσαν ακόμα να ξερουν, ήταν οτι ο Βινιαλες ανέβαινε σαν να μην υπήρχαν άλλοι αναβάτες στη πιστα, περνώντας διαδοχικά τον Άλεξ Μαρκέθ, τον Μίλλερ (που ειχε αρχισει να πεφτει σαν βαρίδι), τον Μπανιάϊα και τον Μπαστιανίνι, μειώνοντας την αποσταση απο την κορυφη με ρυθμο μισου δευτερολέπτου στον γυρο!
Πραγματα άρχισαν να συμβαινουν μπροστα, οπως στον 10ο γύρο ο Ακοστα περασε τον Μαρτίν, ακολουθουμενος απο τον Μαρκεθ (που στην προσπάθειά του να βρεθεί μπροστα απο τον αναβατη της Pramac ειχε και επαφή, μια απο τις τουλαχιστον τρείς στην επιθετικη του κουρσα, χτυπωντας τον πισω τροχο του Μαρτ΄΄ιν σε μια επικίνδυνη φαση που φάνηκε σαν να περασε «απαρατήρητη» απο τους αγωνοδικες αλλά θα μπορουσε να τους έχει ριξει και τους δυο). Αμεσως μετα, ο Μαρκέθ επιχειρησε να περάσει τον Ακοστα, και τα καταφερε, μένοντας πρωτος για λίγες μολις στροφες, μια και στην στροφη 11 ένα πρώϊμο μπλοκάρισμα του μπροστινου τον έριξε με πολλα, εγκαταλείποντας, στα χαλικια, για ακομα μια φορα, για δευτερη συνεχομενη φορα.
Αν και το βασικό θεμα ενος τέτοιου εξαιρετικού αγωνα με άξιους πρωταγωνιστές δεν μπορεί να είναι ένας αναβάτης που οδηγώντας εμφανώς «χωρίς αύριο» (άλλο το “πολυ γρήγορα”, κι άλλο το «δεν με νοιαζει να τερματίσω ή να πέσω, αρκεί να περάσω τους εμπρός και να βρεθώ πρώτος»), κι ας τον λένε Μαρκ Μαρκέθ. Γιατί αυτό που είδαμε, ήταν ο παλιός κακος, ατρόμητος και πολυ γρήγορος Μαρκ Μαρκέθ, που δεν υπολόγιζε τιποτα και κανέναν προκειμενου να φτασει ψηλά. Αντιθετα με όσα έκανε στους πρωτους αγώνες, όπου πολυ σωστα αποφάσισε να περιμένει μεχρι να «αισθανθεί σαν ένα» με τη νεα του μοτοσυκλέτα, εδω επικρατησε ο «εσωτερικός δαίμονας» που έχει μετατρέψει έναν κορυφαιο αναβατη σε (μάλλον επικινδυνο) “εμβολιστή”. Η αιτιολογία μαλιστα της πτωσης (δεν την αποκαλουμε «δικαιολογία» γιατι κανείς δεν μπορεί να το πει αυτο), δηλαδή το πρόβλημα στα υδραυλικά του εμπρός φρένου που τον ανάγκαζε σε ΟΛΟΝ τον αγώνα να «τρομπάρει» μερικές φορες για να ανεβάσει πίεση στη μανέτα πριν απο καθε στροφη, κανει τα πραγματα ακομα χειροτερα, αφου δειχνει οτι ρισκαριζε σε ΚΑΘΕ στροφη να πεσει και να παρει κι άλλους μαζι του. Δεν ειναι ηρωϊσμός αυτος αλλά ανοησία, που δεν την περιμενεις, ουτε και επιτρέπεται απο τοσο έμπειρους αναβάτες στο ΚΟΡΥΦΑΙΟ επιπεδο του σπορ της μοτοσυκλέτας. Ας το σκεφτουμε ολοι ΚΑΙ απο αυτη την οπτικη γωνία..
Οταν έπεσε ο Μαρκ Μαρκέθ, νιώσαμε μια απέραντη θλίψη. Δεν θέλαμε να το δουμε αυτό, δεν θέλαμε επανάληψη των παλιων εικόνων, τωρα, σε αυτη τη νέα προσπάθεια επανεκκίνησης μιάς τεράστιας καρριέρας και επιστροφης στις νικες και στους τιτλους. Η απελπισία και η αδυναμια συνειδητοποίησης του τι ειχε συμβει που φαινοταν στις κινησεις και στο βλέμμα μετα την επιστροφη στο box, δεν μπορει να ικανοποιούν κανεναν φιλο του σπορ, δεν ειναι όμορφο το να βλεπεις έναν τόσο μεγαλο αθλητή να εγκλωβίζεται στις αδυναμίες της προσωπικότητάς του και να βουλιάζει στη στενοχωρια όταν συνέρχεται, σαν άλλος Δοκτωρ Τζέκυλ και Μιστερ Χάϋντ της μοτοσυκλετας…
Τα θετικα αυτης της εμφανισης, που ανέφερε στις συνεντεύξεις του; Ποιά θετικά; Δεν υπαρχουν θετικα! Το οτι στην αγαπημενη του πιστα και στη χωρα με τα ρεκορ νικων (11!!!) ήταν πιο γρηγορος απο ΟΛΑ τα Ducati, GP23 και GP24, ήταν γνωστο και αναμεν΄όμενο. Το ότι φυσικα και ΔΕΝ μπορεί να συγκριθει σαν μεγεθος με τον (πολυ καλο αλλά «λιγότερο») Μπανιάϊα, και οτι μπορεί με το Ducati σχετικα εύκολα να περασει τον Μπαστιανινι μένοντας μπροστα και απο τον Μαρτιν, επισης ξεραμε ότι ειναι κατι εφικτό, αλλοιμονο. Το οτι ο Ακόστα, παρα το οτι οι ποιότητές του έχουν να εμφανιστουν πολλά χρονια, θα χρειαστεί καποιο καιρο ακομα μεχρι να σταθεροποιηθέι στις πρωτες θεσεις, λογικό. Και το οτι ο ίδιος ο Μαρκέθ αγωνα με τον αγωνα κερδιζει θεσεις και μπορεί να φτασει στη διεκδικηση νίκης προφανες. Σε τι βοηθησε λοιπον η πτωση; Οι επαφες; Η βιασυνη; Η παρά λιγο τιμωρία (οι αγωνοδικες δεν ασχοληθηκαν επειδη έπεσε αμεσως μετα το χτυπημα στον Μαρτίν); Η οπισθοχωρηση στη βαθμολογία, γιατι ήδη, στους τρείς αγωνες έχει δυο εγκαταλειψεις;
Ο Μαρκ Μαρκεθ ειναι ένας απο τους λογους του μεγάλου ενδιαφεροντος του φετινου πρωταθληματος, με τον αλλον να είναι ο Ακοστα. Χωρις αυτους τους δύο, με την Yamaha εκτός και την Honda μόνιμα σκυμμένη στο σχεδιαστηριο, θα βλέπαμε μια μαχη Μπανιάϊα- Μαρτίν, με την εναλλάξ προσθηκη του Μπαστιανινι, κατι ιδιαίτερα βαρετό (το πως ο Μπανιάϊα με δυο τίτλους και ολόκληρο το εργοστάσιο απο πισω του δεν έχει αποκτήσει φανατικούς φιλους είναι αξιοπεριίεργο, μάλλον στην μονοτονία που βγάζει ολοκληρο το στυλ του οφείλεται). Και ο Μαρκ Μαρκεθ, μας απογοήτευσε και μας στενοχωρησε. Αν δεν σταματησει να πεφτει, θα στερησει απο το MotoGP εναν μεγαλο πρωταγωνιστή, θα μειώσει το θέαμα που απολαμβάνουμε και θα εχει μια δύση καρριέρας που δεν αρμόζει στο μεγαλύτερο ταλεντο της συγχρονης εποχης. Περιμενουμε, και «να ξερει» οτι αξία των αναβατων δεν μετριέται με τον αναποτελεσματικό ηρωϊσμο αλλά με το νικητήριο αποτέλεσμα, με τα βάθρα, με τις νικες, με τους τιτλους. Περιμένουμε.
Ο ΝΙΚΗΤΗΣ (ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ)
Οπως, ο Ακόστα βρεθηκε και παλι πρωτος στον 11ο γύρο, ο Βινιάλες είχε φτασει πισω του, ανεβαινοντας σαν ασσανσέρ σε πολυώροφο πύργο, προσπερνώντας τους συναθλητές του σαν μπετονένιους ορόφους! Δυο γυρους χρειαστηκε για να περάσει και τον Ακοστα, που προς τιμην του και σαν αποδειξη της οδηγικης ευφυϊας του (αυτή που σε κανει να αντιλαμβανεσαι τις καταστασεις και τις δυνατοτητες) δεν προσπάθησε να απαντησει. Ο Βινιαλες εφτιαξε μια διαφορα κοντα στα 2’’, και όταν προς το τέλος του αγωνα έριξε τον ρυθμο του και ο Ακοστα μείωσε, μεσα σε ένα γυρο κερδισε και παλι 1’’, για να παρει μια τεράστιας αξιας (για τον ίδιο) νικη, και να φυγει απο την Αμερικη απολυτος θριαμβευτής, διπλος νικητης, poleman, ρεκορντμαν και με μια θεση στα βιβλια της Ιστοριας των GP.
Μονο θετικά λογια αξιζουν και πρέπουν για τον Πεντρο Ακόστα. Ένας, υποτιθεται, “rookie” που τα καταφερνει καλυτερα απο τους έμπειρους παγκόσμιους πρωταθλητές, που περνάει (για δεύτερη φορα σερί) ΟΛΑ τα εργοστασιακα Ducati σαν να ήταν υποδεέστεροι αντίπαλοί του των ημερών της Moto2, και ανεβαίνει με ταχείς ρυθμούς τη σκάλα της επιτυχίας, με πρώτη σειρά εκκίνησης και δυο συνεχόμενα βάθρα, πρώτα τρίτος, μετα δεύτερος, και ύστερα έρχεται τι;
Ο Μπαστιανινι πρόσθεσε ένα ακόμα βάθρο στο παλμαρέ του, και ήταν ο καλύτερος αναβάτης Ducati GP24 στον τερματισμό. Η θέση και η απόδοσή του θα μπορούσαν να κριθούν πιο ολοκληρωμένα αν δεν υπήρχε η σαφής-σαφέστατη στρατηγική των Μαρτίν και Μπανιάϊα που μαχονται αποκλειστικά για τον τίτλο, και γνωρίζουν την απλή αλλά μεγάλη αλήθεια, οτι ΠΡΕΠΕΙ να τερματίζουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ σε ΚΑΘΕ αγώνα. Ετσι, τερμάτισαν στην τέταρτη και πέμπτη θεση, χωρίς να διεκδικήσουν ή να αμυνθούν (βλεπε προσπέρασμα Μπαστιανίνι επι Μαρτίν δύο γύρους πριν το τέλος). Γι’ αυτο, οι δυο αυτοί οδηγοί δεν μπορούν να κριθούν ως προς την απόδοσή τους (που βεβαίως είναι κορυφαία, στην πεντάδα βρίσκονται) αλλά ως προς την στρατηγική τους, που πηγαίνει αρκετά καλά.
Ο Ντι Τζιαναντόνιο στην έκτη θέση έκανε εξαιρετικό αγώνα, και μακάρι στην Ευρώπη να δείξει τις αρετές που έδειξε πέρυσι, όταν η θέση του στη Γκρεσίνι χάθηκε, και «ξαφνικά» μετα απο δυο χρόνια σαν τελευταίο Ducati, «έβγαλε φτερά» και έφτασε να κερδίσει αγώνες, εξασφαλίζοντας έτσι το νέο του συμβόλαιο στην VR 46. Ακολούθησε σε έναν όπως πάντα φιλότιμο αγώνα ο Α. Εσπαργκαρό (που «δεν ξέρει» αν θα συνεχίσει το 2025 και θα το αποφασίσει μετά τους πρώτους αγώνες στην Ευρώπη, ανάλογα με τα αποτελέσματα, χμμμ… μην ξαφνιαστείτε αν τον δείτε ξανά μπροστά απο τον Βινιάλες), και πίσω του οι Μπετζέκι, Μπίντερ και Ραούλ Φερνάντεθ έκλεισαν την δεκάδα.
H δεύτερη «Αμερικάνικη» Αprilia της Trackhouse με τον Ολιβέϊρα ακολουθησε ενδεκατη, και τα ικανοποιητικα αυτά πλασσαρίσματα ήρθαν να ενισχυσουν την προθεση των Αμερικανών να επενδυσουν στο MotoGP, ενω η (μάλλον απρόσμενη λογω Αλντεγκέρ αλλά πανάξια) δευτεριά του Τζο Ρόμπερτς στη Moto2 πισω απο τον Γκαρσία, έκανε την νεα ιδιοκτησία του MotoGP Liberty media να ονειρευεται την μεγαλη επιστροφη των Αμερικανων αναβατων στην παγκοσμια κορυφη του σπορ. Για να το καταλαβουν καλυτερα, λεμε στη γλώσσα τους «that’s not going to happen», οχι σύντομα τουλαχιστον.
Στην δωδέκατη θεση, 22’’ πισω απο τον παλιό του ομοσταυλο, τερματισε ο Κουαρταραρό, που ανεβηκε μεν κάποιες θεσεις απο το τέλος, αλλά τερματισαν ολοι κι όλοι 16 αναβατες, οποτε δεν το λες και επίτευγμα. Είναι άγνωστο το τι (και αν) ετοιμαζει η Yamaha, που θα έχει δυο έξτρα μερες δοκιμων, αλλά το όλο θεμα με το νεο ακριβο συμβολαιο και διαφορα άλλα συμβάντα, εύκολα κατρακυλαει στον λαϊκισμό, οποτε δεν θα πουμε περισσοτερα τώρα, και θα ασχοληθουμε σε επομενο άρθρο. Οσο για τον Ρινς, εγκατέλειψε απο πτωση στη μεση του αγωνα, αλλά δεν πρεπει να ξεχναμε οτι προερχεται απο σοβαρο τραυματισμο που τον κρατησε εκτός ολοκληρο το 2023. Αγνωστο το ποσο τον έχει επηρεάσει, αλλά επισης δεν ξεχνάμε οτι η καρριερα του Μορμπιντέλλι «βουτηξε» μετα απο τον τραυματισμο στο Σιλβερστοουν και την εγχείρηση στο γονατο, και δεν φαινεται να επανερχεται. Στον αγωνα αυτόν παντως πηγε αρκετα καλά, αλλά έπεσε και εγκατέλειψε, οπως εγκατέλειψαν και οι τρείς αναβατες της Honda (Mιρ, Νακαγκαμι, Ζαρκο), αφηνοντας μονο του τελευταίο τον Μαρινι στον τερματισμο. Το θεμα Honda ειναι εξ’ ίσου στενάχωρο οπως οι προσπαθειες του κορυφαίου πρωην αναβατη της Μαρκ Μαρκέθ, που κανει ό,τι μπορεί για να επανέλθει, τα έχει όλα αλλά το αποτελεσμα (νικη) δεν έρχεται (ακομα). Παντως ο Mαρκ Μαρκεθ έστω και αργά δικαιωθηκε, και φανηκε οτι ήταν «άξιος ο μισθος του» μια και τα τελευταία χρονια παλευε με μοτοσυκλέτα που είχε μεινει πολύ πισω, με ανταλλαγμα το ρίσκο για τη ζωή του και την απ΄ωλεια της υγείας του. Αγαλμα στα κεντρικά του Τόκυο πρεπει να του στησουν!
Oι τέσσερις τελευταίες θέσεις πηγαν στους εξής: 13ος ο Τζακ Μίλλερ που έμεινε μετα τον έκτο γυρο απο το soft πισω λαστιχο που ειχε επιλεξει (οπως και άλλοι βεβαια, αλλά αυτος έχει την φημη ότι «τρωει» τα σλικς!), και 14ος ο Αουγκούστο Φερναντεθ που μπορεί να κρατησε τη θεση του στη Gas Gas (με την οποια ο rookie ομόσταυλος παρα λιγο να κερδισει!) αλλά αν δεν φέρει αποτελεσματα δεν θα διστασουν οι Αυστριακοι να τον στείλουν να κανει παρέα στον Πολ Εσπαργκαρό. Στην 15η θεση, τερματισε με προβληματα ο Αλεξ Μαρκέθ, που ειχε δωσει μαχες φτανοντας εβδομος μεχρι το συμβαν που τον έριξε τελευταίο, και 16ος, ειπαμε ήδη, ο Λούκα Μαρινι, για τον οποιον δεν μπορουν να γινουν σχολια, λογω του οτι ολοι οι αναβατες Honda προβάλλουν ισχυρό άλλοθι την μη ανταγωνιστικότητα της μοτοσυκλέτας. Να δουμε μεχρι πότε μπορεί να συνεχιστεί αυτο, και γι’ αυτους και για το κολοσσιαίο εργοστάσιο που διασύρεται καθε Σαββατοκύριακο.
Είπαμε πολλά, για τους αναβατες, την ψυχολογία τους και τις μαχες της κορυφης, άρα δεν χρειαζεται καποιος επιλογος γι’ αυτο το μεγαλο άρθρο (προειδοποιήσαμε, δεν ήταν ένα άρθρο «για όλους» τους αναγνώστες). Η προσοχη και το ενδιαφερον μας τωρα στρέφεται στις πιο δύσκολες Ευρωπαϊκές πίστες που παραδοσιακά και ουσιαστικά «ξεκινουν» την χρονια, με πρωτη την Χερέθ το επομενο τριημερο 26-28 Απριλιου. Θα ακολουθησει επισημη διήμερη δοκιμη στην ίδια πιστα, και μετά ένας «γεματος» ΜάΪος με αγωνες καθε δυο ή μια εβδομαδα, στη Γαλλια 10 με 12/5, στην Βαρκελωνη 24-26/5 και «κολλητα» στο Μουτζέλλο 30/5-1/6!
Δεν θα είναι υπερβολη να πουμε οτι όποιος καταφέρει να βγάλει αυτη την αγωνιστικη τετράδα αλώβητος και βαθμολογούμενος σε ολους τους αγωνες και σε όλα τα Sprint, θα εχει θεσει την πιο ισχυρή υποψηφιοτητα για τον τίτλο. Εδω θα είμαστε να τα δουμε και να τα πούμε, εδω οπου οι φιλοι του ΜοtoGP που μας κανουν την τιμη να επισκέπτονται το motosport, διαβαζουν κατι «διαφορετικο». Βαθρο ξεκάθαρο μπορεί να μην έχει η δημοσιογραφία, αλλά μας φτάνει ο καλός σας λογος, που ισοδυναμεί με νίκη! Δ.Π.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤA
1 25 12 Maverick VIÑALES SPA Aprilia Racing APRILIA 41’09.503 160.7
2 20 31 Pedro ACOSTA SPA Red Bull GASGAS Tech3 KTM 41’11.231 160.6 1.728
3 16 23 Enea BASTIANINI ITA Ducati Lenovo Team DUCATI 41’12.206 160.5 2.703
4 13 89 Jorge MARTIN SPA Prima Pramac Racing DUCATI 41’14.193 160.4 4.690
5 11 1 Francesco BAGNAIA ITA Ducati Lenovo Team DUCATI 41’16.895 160.2 7.392
6 10 49 Fabio DI GIANNANTONIO ITA Pertamina Enduro VR46 Racing T DUCATI 41’19.483 160.0 9.980
7 9 41 Aleix ESPARGARO SPA Aprilia Racing APRILIA 41’21.711 159.9 12.208
8 8 72 Marco BEZZECCHI ITA Pertamina Enduro VR46 Racing T DUCATI 41’22.846 159.8 13.343
9 7 33 Brad BINDER RSA Red Bull KTM Factory Racing KTM 41’24.434 159.7 14.931
10 6 25 Raul FERNANDEZ SPA Trackhouse Racing APRILIA 41’26.159 159.6 16.656
11 5 88 Miguel OLIVEIRA POR Trackhouse Racing APRILIA 41’28.045 159.5 18.542
12 4 20 Fabio QUARTARARO FRA Monster Energy Yamaha MotoGP YAMAHA 41’32.402 159.2 22.899
13 3 43 Jack MILLER AUS Red Bull KTM Factory Racing KTM 41’33.514 159.1 24.011
14 2 37 Augusto FERNANDEZ SPA Red Bull GASGAS Tech3 KTM 41’37.155 158.9 27.652
15 1 73 Alex MARQUEZ SPA Gresini Racing MotoGP DUCATI 41’42.358 158.6 32.855
16 10 Luca MARINI ITA Repsol Honda Team HONDA 41’43.032 158.5
ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΝ
93 Marc MARQUEZ SPA Gresini Racing MotoGP DUCATI 20’36.524 160.5 10 laps
42 Alex RINS SPA Monster Energy Yamaha MotoGP YAMAHA 20’48.178 159.0 10 laps
36 Joan MIR SPA Repsol Honda Team HONDA 16’40.803 158.6 12 laps
21 Franco MORBIDELLI ITA Prima Pramac Racing DUCATI 14’29.451 159.7 13 laps
30 Takaaki NAKAGAMI JPN IDEMITSU Honda LCR HONDA 12’32.563 158.2 14 laps
5 Johann ZARCO FRA CASTROL Honda LCR HONDA 12’55.867 153.4 14 laps
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ (3 Sprint + 3 GP)
1. Χ. Μαρτίν 80
2. Ε. Μπαστιανίνι 59
3. Μ. Βινιάλες 56
4. Π. Ακόστα 54
5. Φ. Μπανιάϊα 50
6.Μ. Μπίντερ 49
7. Α. Εσπαργκαρό 39
8. Μ. Μαρκέθ 36
9. Φ. Ντι Τζιαναντόνιο 25
10. Τ. Μιλλερ 22
11. Μ. Μπετζέκι 20
12. Φ. Κουαερταράρο 19
13. Α. Μαρκέθ 14
14. Μ. Ολιβέϊρα 13
15. Ρ. Φερνάντεθ 7
16. Α. Φερναντεθ 7
17. Ζ. Μιρ 7
18. Ζ. Ζαρκό 5
19. Α. Ρινς 3
20. Τ. Νακαγκάμι 2
21. Λ. Μαρίνι 0
22. Φ Μορμπιντέλλι 0