EDITORIAL: ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΗΜΙΘΕΟΙ
Στη ζωή υπάρχουν μέρες φωτεινές και μέρες σκοτεινές, όλο μιζέρια, οι οποίες μας κάνουν το μεγάλο καλό της συνειδητοποίησης της θέσης μας. Δηλαδή, «νοιώθουμε χάλια», ή «λίγοι», ή «κουρασμένοι», ή «απογοητευμένοι» και αμέσως πιάνουμε να αναλύουμε το γιατί και να συγκρίνουμε καταστάσεις (ίσως και πρόσωπα ή και «αντικείμενα», όπως π.χ. το μηχανάκι που έχουμε, με αυτό που επιθυμούμε). Πολύ συχνά, οι συγκρίσεις και μόνο μας βγάζουν από το τέλμα, μια και σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι… είμαστε μια χαρά! (Γιατί υπάρχουν πολλοί «από πάνω», αλλά ακόμα περισσότεροι «από κάτω»). Από την άλλη πλευρά, όσο προχωρημένοι και, πώς να το πούμε, «ανώτεροι» κι αν πιστεύουμε πως είμαστε, η πραγματικότητα λέει ότι τα 200 άλογα είναι πιο πολλά από τα 150, η δεύτερη θέση σ’ έναν αγώνα είναι πολύ καλύτερη από την πέμπτη ή την όγδοη, τα 1.800 Ευρώ είναι τριπλάσια από τα 600, τα σπορ λάστιχα κρατάνε καλύτερα (και κοστίζουν περισσότερο) από τα νορμάλ, ο 1.85 ύψος μπορεί να αγοράσει GS, ενώ ο 1.65 όχι (πέραν χρημάτων αυτό!), η Κίνα είναι μεγαλύτερη και φτηνότερη από την Ιαπωνία αλλά η δεύτερη κατασκευάζει προϊόντα που όλοι ονειρεύονται να αποκτήσουν παρ’ ότι ακριβότερα, και… θα μπορούσα να διασκεδάζω για ώρες κατεβάζοντας τέτοιες απιθανότητες, που όμως συγκλίνουν στο ότι υπάρχουν σε ΟΛΑ τα επίπεδα οι «θεοί», οι «ημίθεοι» και εμείς οι άνθρωποι. Ό,τι καταφέρουμε να αποκτήσουμε και να «ξεκλέψουμε» για να πλησιάσουμε τους από πάνω, καλό είναι –αν βεβαίως το επιθυμούμε, ε; Αλλιώς, την υγειά μας να έχουμε και μια χαρά είμαστε κι έτσι!
Σκέψεις σαν κι αυτές εύκολα έρχονται βλέποντας το τι συμβαίνει στις τρεις «κορυφαίες» εκφράσεις του σύγχρονου μοτοσυκλεττισμού: Στο MotoGP, στο ΜΧ και στην παρουσίαση/εξέλιξη των νέων μοντέλων. Και στις τρεις περιπτώσεις, τα ερωτηματικά είναι πολλά. Ας πούμε, στους αγώνες: «Χρειάζεται» όντως να κατασκευάζονται και να τελειοποιούνται αγωνιστικές (εργοστασιακές) μοτοσυκλέττες που μπορούν να οδηγηθούν (όπως πρέπει) μόνο από ελάχιστους ταλαντούχους και –κυρίως– ειδικευμένους οδηγούς, οι οποίοι εν πολλοίς «ξαναγράφουν» (φαινομενικά) τους νόμους της φυσικής; Και αυτό γίνεται για το κέφι των θεατών; Για την προβολή των χορηγών; Για την διαφήμιση –και τις πωλήσεις– των κατασκευαστών; Η απάντηση εδώ εύκολα δίνεται: «Οι αγώνες», δηλαδή το να «περνάει ο ένας άνθρωπος τον άλλον» (με φυσικά ή μηχανικά μέσα) είναι στη φύση του ατόμου (γένους). Ο ανταγωνισμός τρέφει την επινόηση, και η επικράτηση δίνει δύναμη! Τέλος. Από εκεί και μετά, το ερώτημα μετατίθεται σε εμάς, στους καταναλωτές: «Τα χρειαζόμαστε όλα αυτά;».
Για να δούμε λοιπόν: Είναι καλύτερα τα μηχανάκια του 2014 απ’ αυτά του 2004; Ναι, χωρίς αμφιβολία. Γιατί άλλο το «κάνω τη δουλειά μου», κι άλλο το «έχω το κορυφαίο». Ναι λοιπόν, όλη η πρόοδος σε δύναμη, αναρτήσεις, φρένα και ηλεκτρονικά βοηθήματα, μας έχει κάνει να πηγαίνουμε πιο εύκολα ταχύτερα, και ταυτόχρονα να είμαστε περισσότερο ασφαλείς. Και, με αφορμή τα «electronics» όλων, και βέβαια αυτά των νέων KawasakiH2 και YamahaR1, πρέπει να πούμε ότι κάποιοι τα δοκίμασαν πριν μας τα δείξουν (και μας τα πουλήσουν) και ο κορυφαίος χώρος δοκιμών είναι βεβαίως η πίστα (γι’ αυτό και η πρώτη παρουσία του Η2 ήταν η αγωνιστική έκδοση «R», γι’ αυτό και η Yamahaεπιμένει με την Μ1 στα MotoGP. Όπως η Ducati. Όπως η Suzuki από του χρόνου. Όπως όλοι τελικά).
Σε λίγες μέρες, στο Μιλάνο (EICMA) μια σειρά νέων μοντέλων «ημίθεων», θα αρχίσει να χρωματίζει τα όνειρα των ανθρώπων. Αλλά και αν τα αποκτήσουμε, δεν θα γίνουμε «θεοί», όπως ο –πρώην θνητός– Βαλεντίνο Ρόσσι ας πούμε, που πάει ολοταχώς να αφήσει τη σφραγίδα του πλάϊ στους ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ «Μεγάλους σε όλα» της Ιστορίας της μοτοσυκλέττας (Χαίηλγουντ, Σέρτης, Αγκοστίνι, Σααρίνεν, Ρόμπερτς, έρχονται γρήγορα στο νου, γιατί εκτός από «τα ρεκόρ περισσότερων νικών» κτλ., μετράει και η «κληρονομιά» –legacy– που άφησε ο καθένας στο Σπορ). Όχι, δεν θα γίνουμε «Ρόσσι». Και δεν «πρέπει» να γίνουμε τίποτα άλλο πέρα από καθημερινά άτομα που είναι ικανοποιημένα με τον εαυτό τους. Αν το καταφέρουμε και το «κατακτήσουμε» αυτό, τότε εγγυημένα θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της μέρας και της ζωής, ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε τη νέα R1 ή την υπερσυμπιεσμένη Η2, στον καιρό τους.
Ψηφίδες στο μωσαϊκό του χόμπυ μας μέσα στον χρόνο, αυτές οι μοτοσυκλέττες μας χαρίζουν την απόλαυση της δημιουργίας και της ύπαρξής τους, κι εμείς, χαλαροί, πηγαίνουμε παρακάτω περιμένοντας τις επόμενες…
Ραντεβού στις 4 Νοεμβρίου!
Δημήτρης Παπανδρέου