Είναι νωρίς ακόμα, αλλά κρατήστε αυτό: Ο Φαμπιό Κουαρταραρό δεν θα κερδίσει αγώνα εύκολα (αν και όταν κερδίσει) και δεν θα είναι ο κύριος διεκδικητής του τίτλου για το 2020. Αυτά από το MOTOSPORT σαν τολμηρή και πρόωρη πρόβλεψη, σε απάντηση στα όσα “διαφημιστικά” κυκλοφορούν και ακούγονται.
Ομως, θα πεί κάποιος, ακόμα και ο Μαρκέθ (ο Μαρκ, έτσι;), έχει χρίσει τον νεαρό ταχύτατο Γάλλο σαν τον κύριο αντίπαλό του. Ναι, έτσι είναι, αλλά ο Ισπανός με τους 8 τίτλους ήδη στο παλμαρέ του, βλέπει στο μέλλον, αρκετά μακρύτερα δηλαδή απο το 2020. Προσβλέπει σε ρεκόρ τίτλων και νικών, που αν δεν φτάσουν τον Τζιάκομο Αγκοστίνι (που ΔΕΝ θα τον φτάσουν), σίγουρα στοχεύει στη δεύτερη θέση όλων των εποχών, κάτι που -αν δεν υπάρξει πρόβλημα υγείας- είναι σχετικά εύκολο να καταφέρει, αφού ο Ρόσσι ουσιαστικά έχει τερματίσει την πρωταθληματική του καρριέρα και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κερδίσει (αν και όχι απίθανο), ενώ θεωρείται αντικειμενικά αδύνατον να κατακτήσει έναν ακόμα τίτλο, ακόμα και αν οδηγήσει καλύτερα απο κάθε άλλη χρονιά στην καρριέρα του, λόγω διαφορετικού, νεώτερου, πιο τολμηρού και πιο σύγχρονου οδηγικά ανταγωνισμού (αυτό που μπορεί να κάνει, είναι να αυξάνει συνεχώς τη διαφορά των απλησίαστων ρεκόρ του σε εκκινήσεις, διάρκεια καρριέρας, συγκομιδή βαθμών και βάθρα).
“Συμβόλαια” με το πεπρωμένο δεν μπορεί υπογράψει ουδείς, γι’ αυτό και όλες οι “προβλέψεις” βασίζονται σε πιθανότητες. Και ο αναβάτης που έχει τις περισσότερες πιθανότητες για τον τίτλο του 2020, είναι ο Μαρκ Μαρκέθ (δύσκολα θα επαναλάβει την φετινή του “βόλτα”, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), με μόνο ερωτηματικό τις “ισορροπίες” στην απόδοση των μοτοσυκλετών του 2020. Γιατί αν η Honda που ήδη ήταν η πιο δυνατή MotoGP το 2019 καταφέρει και βελτιώσει τις “ιδιοτροπίες” στο κράτημά της που απαιτούν το θείο ταλέντο του Μαρκέθ για να ξεπεραστούν, τότε θα είναι ασταμάτητος και θα φτάσει στον τίτλο, με πιο συντηρητικό τρόπο και μικρότερες διαφορές (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήδη πήρε φέτος τα ρίσκα του με τον Φαμπιό και δεν πρόκειται να τα επαναλάβει, όχι τουλάχιστον όσο χτίζονται οι διαφορές και οι θέσεις της βαθμολογίας στο πρώτο μισό της χρονιάς).
Και τι οδηγούν οι αντίπαλοι; Την Μ1; Αδύνατον να υπάρξει θεαματική βελτίωση το 2020, σε σχέση με φέτος πάντα, ενώ η δύναμη “που λείπει” πιθανόν να μην έρχεται για να διατηρησει η μοτοσυκλέτα την φιλικότητα που επιτρέπει στους ταλαντούχους rookies να κατακτούν pole positions.
Και γιατί ο Κουαρταραρό “δεν θα κατακτήσει” τον τίτλο; Πρώτον γιατί έχει πιο αργή μοτοσυκλέτα, και δεύτερον γιατι υπάρχει ο Μαρκ Μαρκέθ. Και ο Μάβερικ Βινιάλες. Και ο Αντρέα Ντοβιτσιόζο. Και ο Τζάκ Μίλλερ. Και ο Αλεξ Ρινς (όχι, δεν προσθέτουμε τον Ζαρκό με την Ducati). Οποιος καταφέρει να βρίσκεταιι με μεγαλύτερη συχνότητα μπροστά από όλους αυτούς χρησιμοποιώντας ένα μίγμα ταχύτητας, ταλέντου, εμπειρίας ΚΑΙ δυνατής μοτοσυκλέτας, θα είναι ο Πρωταθλητής. Ηδη τα χαρακτηριστικά αυτά δείχνουν Μαρκέθ, χωρίς καν να περάσουμε στον ιδιαίτερα σημσντικό παράγοντα του ψυχολογικού φορτίου, που το 2020 θα γίνει αισθητός και για τον χαμογελαστό Φαμπιό, καθώς ένα ολόκληρο εργοστάσιο και εκατοντάδες χιλιάδες φιλάθλων θα ποντάρουν επάνω του!
Όμως είπαμε, είναι νωρίς ακόμα. Ο Μαρκέθ αναρρώνει απο την δεύτερη εγχείριση, τα εργοστάσια ψάχνουν ίππους που θα περνάνε στον δρόμο, η Michelin φτιάχνει τα λάστιχα που θα μπορέσουν να κατεβάσουν τους χρόνους και στις πίστες που δεν έχουν ακόμα καταρριφθεί τα ρεκόρ του 2015, η ΚΤΜ ψάχνει τρόπους ομαλής -εμπορικής- μετάβασης σε πλαίσιο δύο δοκών (όταν αξιοποιηθεί η δύναμη του κινητήρα της RC 16 θα κρεμάσουν σαγόνια!), και οι αγώνες θα αυξηθούν στους 20 (μελλοντικά θα φτάσουν τους 22!), μετατρέποντας το αγαπημένο μας θέαμα σε μια τρομακτική φυσική δοκιμασία οδηγών και ομάδων, που δεν απέχει πολύ απο το να χαρακτηριστεί ως “απάνθρωπη”, παρά τις αμοιβές των εκατομμυρίων. Και εκτός αυτού δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το ενδιαφέρον των τηλεθεατών θα διατηρηθεί αμείωτο όταν η σπάνια μαγεία του MotoGP μεταβληθεί σε θέαμα του “κάθε Σαββατοκύριακου”. Αλλά και αυτή είναι μια άλλη Ιστορία.
Τέλος, η απουσία του Χόρχε Λορένθο απο το παγκόσμιο το 2020, δείχνει την άλλη πλευρά των αγώνων, μια πλευρά λιγότερο θεαματική, πολύ πιο ανθρώπινη και σίγουρα όχι χαρούμενη. Δείχνει ότι μετά την δόξα πάντα έρχεται το τέλος, που μπορεί να είναι επίσης δοξασμένο και “αισιόδοξο” ως προς το γύρισμα της σελίδας και τη νέα ζωή, ή πικρό, “υποχρεωτικό” και γκρίζο, όπως υπήρξε ο αποχαιρετισμός του Χόρχε. Ενός πραγματικά μεγάλου και ξεχωριστού αναβάτη, που αποχώρησε πρόωρα δείχνοντας με τον πιο παραστατικό τρόπο πόσο γρήγορα τελειώνουν όλα, όταν σβήσουν τα “εσωτερικά φώτα”. Του ευχόμαστε ευτυχία στην προσωπική του ζωή, και κουράγιο στο να ξεπεράσει γρήγορα την δύσκολη απόφαση, που ξεκίνησε σαν επιλογή και έγινε μονόδρομος… Δ.Π.