Eνα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο στη καρδιά του φθινοπώρου, και ένας διπλός αγώνας στα Μέγαρα! Μια θαυμάσια ευκαιρία και μοναδικές συνθήκες για βόλτα με την όμορφη, και “κλασσική” πλέον, Yamaha μου, την FZR 750 Genesis με το εικοσαβάλβιδο μοτέρ και το πρώτο Deltabox παραγωγής, που αγόρασα καινούργια το 1988 (εισαγωγή απο την Ιαπωνία) και έχει διανύσει μέχρι σήμερα 28.000 προσεκτικά χιλιόμετρα. Την φωτογραφία, Κυριακή απόγευμα μετά τον τερματισμό του τελευταίου αγωνα, μου έστειλε ο Μ. Κελάφης. Τον ευχαριστώ, που με αυτή την ευκαιρία διαπίστωσα (ξανά) πόσο όμορφο είναι το μηχανάκι και πόσο χαρούμενο μπορεί να κάνει τον ιδιοκτήτη του,
ένα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο του φθινοπώρου,
με μια βόλτα, για τον αγώνα, στα Μέγαρα…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, με αφορμή ένα σχόλιο φίλου:Το FZR 750 του 87-88 ήταν homologation special και είχε μπιέλλες τιτανίου, με στόχο να συμμετάσχει στο (τότε) νεοσύστατο παγκόσμιο πρωτάθλημα superbike (δεν ήρθε ποτέ στην Ευρώπη και πωλείτο μονο στην Ιαπωνία, με 200 μονάδες να πηγαίνουν επίσης στις ΗΠΑ και στον Καναδα). Αλλά δεν είχε καμμία τύχη, γιατί απέναντί της βρέθηκε “η μητέρα” των σύγχρονων supersport μοτοσυκλετών, η Honda VFR 750 (RC 30), που ο θεός της μοτοσυκλέτας με ευλόγησε και να την τρέξω και να την έχω ακόμα (στο υπόγειο!). Το 1989 η Yamaha αναβάθμισε τα Genesis, με το FZR 1000 EXUΡ για τον δρόμο και την FZR 750 R OW01 (δρόμου) για ομολογκάρισμα στα superbike, που όμως ήταν επίσης βαριά και… μακριά (το ξέρω, γιατί επίσης την έτρεξα) γιατί προέρχετο ουσιαστικά απο την προηγούμενη FZR, με βελτιωμένες αναρτήσεις-φρένα και τo EXUP από την 1000άρα. Στη συνέχεια, η Yamaha που τ’οτε δεν τα πήγαινε καλά με τα μεγάλα supersport κυβικά, παρουσίασε την YZF 750 R με βελτιωμένο πλαίσιο και αναρτήσεις αλλά μέτριο κινητήρα, και την YZF 1000 R Thunderace για τον δρόμο, μια επίσης μέτρια μοτοσυκλέτα, με το μοτέρ της FZR 1000 EXUP και το πλαίσιο της YZF 750 R. To “μετέωρο βήμα” της Yamaha (και των πιστών της φίλων) με τις superbike και supersport (που ήταν υπέροχες για δρόμο αλλά όχι και για το wsbk -πλην της suzuka όπου θριάμβευσαν επανειλημένα στις 8 ώρες) θα λάμβανε τέλος το 1998 με την YZF-R1, μία από τις καλύτερες superbike όλων των εποχών (που παρά τους θριάμβους της σε εθνικά πρωταθληματα, και πάλι δεν κατάφερει να φέρει στην Ιβάτα τιτλους στο WSBK πλην μιας φοράς το 2009 με τον Μπεν Σπις, αλλά οι λόγοι βρίσκονται μάλλον στο ότι το βάρος του εργοστασίου πάντα έπεφτε στο MotoGP).