Αν ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που γνώρισαν και θυμούνται το σχήμα,την χρησιμότητα και την ΕΠΙΔΡΑΣΗ των μοτοσυκλετών στις δύο φάσεις της μεταπολεμικής Ιστορίας τους (προ και μετά Ιαπωνίας), είναι βέβαιο ότι θα ενώσουν τις ευχές τους με την δική μας, παρ΄ότι στον ψηφιακό μας κόσμο ακόμα και οι ευχές φαντάζουν σαν κάτι περισσότερο ξεπερασμένο, παρά πραγματοποιήσιμο.
Οπως θα έχει γίνει σαφές σε όσους μελετούν σοβαρά την μοτοσυκλέτα, τα αγαπημένα μας μηχανήματα περνούν τις τελευταίες τους “θερμικές” μέρες, καθώς οι επόμενες δεκαετίες θα φέρουν τον ηλεκτρισμό στην καθημερινή μετακίνηση (κάτι όχι απαραίτητα κακό, εάν βρεθεί τρόπος να ξεπεραστούν οι εξόχως ανασταλτικοί παράγοντες της αυτονομίας και του κόστους -για το βάρος δεν υπάρχει λύση).
Το “πρόβλημα” είναι ότι τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με την μείωση των πωλήσεων των μοτοσυκλετών, υποχωρούν και οι τελευταίες αντιστάσεις του κοινού ως προς το νόημα και την αισθητική του δικύκλου, κι έτσι δημιουργείται μια νέα τάξη παγκόσμιας αγοράς όπου το ζητούμενο είναι η μετακίνηση και το χαμηλό κόστος. Ενας συνδυασμός, που στο άμεσο μέλλον θα φωνάζει “ηλεκτροκίνητο δίκυκλο Κίνας”, παραφορτωμένο με gadgets, και στοιχεία “Ευρωκιτς” σχεδιασμού.
Και ναι, εάν το “ηλεκτρικό” είναι πρακτικό και οικονομικό, φυσικά και αυτό το “νέο -και νεαρό- αγοραστικό κοινό” θα το προτιμήσει, περιορίζοντας συνεχώς τις πωλήσεις των συμβατικών μοτοσυκλετών, που όταν απο δεκάδες χιλιάδες υποχωρήσουν σε χιλιάδες ή εκατοντάδες μονάδες ανά μοντέλο, θα έχουν γίνει πιά τόσο ακριβές που μοιραία θα μηδενιστεί η ζήτηση και θα σταματήσει η παραγωγή τους.
Και θα σταματήσει για πάντα, γιατί ποτέ ξανά δεν θα υπάρξει ούτε (μεγάλο) κοινό, αλλά ούτε και (ουσιαστική) ανάγκη γι’ αυτές.
“Κοινό”… Μα ποιό “κοινό”; Γιατί δεν ήταν -και δεν είναι- ακριβώς το διαρκώς ανανεούμενο (και ΟΧΙ εναλλασσόμενο) αγοραστικό κοινό αυτό που ουσιαστικά “σκότωσε” την μοτοσυκλέτα, προτιμώντας την (ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΥΠΑΡΚΤΗ) άνεση, εξυπηρέτηση και πρακτικότητα του σκούτερ;
Λοιπόν. Δεν χρειάζονται επιχειρήματα, ούτε και πολλά λόγια. Μια επίσκεψη στο site του ΣΕΕΑ-Δ με τις πωλήσεις δικύκλων, θα δείξει το που βρίσκεται η χώρα μας, η οποία μπορεί λόγω της δύσκολης δεκαετίας που πέρασε να αποτελεί μια Ευρωπαϊκή εξαίρεση (γιατί μοιάζει περισσότερο με χώρα της Ν.Α. Ασίας παρά της Δύσης στις δίτροχες επιλογές της), αλλά ταυτόχρονα παρουσιάζει δύο ακόμα χαρακτηριστικά:
Το πρώτο, είναι η παθητική δεκτικότητα του κοινού στη διαφήμιση: Ο,τι του διαφημίσεις πληθωρικά, θα το αγοράσει μαζικά και οι πωλήσεις θα του προσδώσουν μια πρόσθετη δυναμική και “φήμη” συχνά δυσανάλογη ως προς την πραγματική αξία του προϊόντος (και του brand).
Το δεύτερο, είναι η ιδιαίτερα διστακτική άνοδος των πωλήσεων, μια και η αγορά δικύκλου μετά απο δέκα ολόκληρα χρόνια δίαιτας και “στέρησης”, δυστυχώς δεν παρουσίασε σημάδια “ελατηρίου” για επιστροφή στην κανονικότητα. Χωρίς να ασχοληθούμε με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγοράς αλλά μόνο με τις μονάδες, βλέπουμε για το 2019 μια μίζερη αύξηση (έναντι του ’18), που μόλις ξεπέρασε το 12%. Δηλαδή, όχι μόνο δεν μπαίνουν νέοι αγοραστές/αναβάτες ή “χρήστες” (όπως άκομψα αποκαλούνται όσοι βλέπουν το δίκυκλο αποκλειστικά σαν commuter), αλλά είναι εξαιρετικά αργός ο ρυθμός αντικατάστασης των παλαιών-παμπάλαιων μοτοσυκλετών, παπιών και σκούτερ. Κι όμως: Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά κάνουν τους Έλληνες καταναλωτές έτοιμους να δεχτούν την επόμενη φάση του “ηλεκτροκίνητου δικυκλισμού”, που θα είναι εκρηκτική καθώς η ΑΠΛΟΤΗΤΑ των κινητήριων μονάδων και η ΕΥΚΟΛΙΑ της συναρμολόγησης ενός “φανταχτερού” electro bike, θα δημιουργήσει εκατοντάδες νέες φίρμες που θα διαγκωνίζονται για τις πωλήσεις του χώρου.
Ο Noτιοαφρικανός Πιέρ Τρεμπλάνς είναι γνωστός σαν ο σχεδιαστής που κατέστρεψε ένα μοτοσυκλετιστικό μύθο, την Ducati 916 του Μάσσιμο Ταμπουρίνι αντικαθιστώντας την με την “φλατ” 999, για να παρουσιάσει στη συνέχεια μια σειρά τετραγωνισμένων σχεδιάσεων (σαν την επίσης δική του 888, που ίσως δεν έκαναν διαφορά στα μάτια των Αμερικανών επενδυτών του Texas Pacific Group που αγόρασαν την ιστορική φίρμα απο την Cagiva).
Σήμερα, στην αυγή της εποχής των ηλεκτροκίνητων, ο εξηνταπεντάχρονος πλέον Τρεμπλάνς, αφού βρήκε καταφύγιο στην Ινδική Royal Enfield, επανέρχεται με σχήματα σαν αυτό το BST HyperTEC, για το οποίο δηλώνει ότι είναι “η σημαντικότερη σχεδίαση της καρριέρας του”! Ουσιαστικά, μία φουτουριστική βάση/θήκη για μπαταρίες, ένας ηλεκτροκινητήρας, ένα πακέτο τροχών/φρένων/αναρτήσεων και η ψηφιακή τεχνολογία με γεννήτρια ήχου γαι να κάνει το πράγμα να ακούγεται σαν κινητήρας, μολονότι δεν μοιάζει σαν μοτοσυκλέτα αλλά σαν κακό όνειρο.
Το παράδειγμα του Τρεμπλάνς, που έκανε το περήφανο ντεμπούτο του στην άτονη “Εκθεση του Euro 5” EICMA 2019, ακολούθησαν κι άλλοι: Ένας πραγματικός εφιάλτης είναι το “χρηστικό” CAKE osa, που μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σαν καρέκλα, γραφείο ή πάγκος εργασίας! Το γεγονός ότι πέραν της δολοφονίας της αισθητικής (για την οποία θα έπρεπε να συλληφθούν οι σχεδιαστές), τα δίτροχα αυτά είναι σαφώς ακατάλληλα για ανθρώπους, απο καθαρά πρακτική, ακόμα και ανατομική, άποψη, δεν φαίνεται να απασχολεί την βιομηχανία, που οραματίζεται δεκάδες εκατομμύρια πωλήσεων, και προετοιμάζει το έδαφος με κάθε τρόπο. Και είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο θα περάσουμε στον ηλεκτρισμό, αυτός που θα προσδιορίσει τo αν θα συνεχίσει να υπάρχει η μοτοσυκλέτα και σαν έννοια, όχι μόνο σαν όχημα…
Κατά τα άλλα, ευτυχισμένο το 2020! Δ.Π.